Desistín de entregarlle ao rodillarato un texto para estas páxinas despois de ler "El sueño de Polífilo y los Porcos Bravos". Non só considero este coma o retrato máis acertado que da Porcallada se poida facer, senón que non atopo o xeito de engadir nada salientable. Só o feito de tentalo xa sería pintar a mona. Pero o caso é que a min pintar a mona é, con diferenza, o que mellor se me da nesta vida. Son moitos anos de práctica. Así cheguei á conclusión de que non pasaría nada por me inmolar unha vez máis, desta volta tamén en nome da amizade e mariconadas desas.
Fútbol, música, literatura. Non precisamente nesta orde, non precisamente con esta obviedade. A anglogalician cup é un feito literario en si mesmo. Pódense facer esexeses futbolísticas, musicais ou dionisíacas, pero só se pode entender dende un punto de vista literario. Trátase de converter en épico o anecdótico, de escribir unha novela co material dun relato curto, de comezar a describir unha madalena e rematar facendo sete libros. Hai quen lle topa mérito a todo isto, eu non. Cadaquén que baixe a escaleira como lle pete, por suposto, por min como se mexa en cada chanzo, tanto me ten; ningún baile, ningunha prosa, ningún tiro que entre pola escuadra terá máis mérito ca o que nós lle queiramos outorgar, e iso non é mérito ningún. Pero tampouco me fagades moito caso, que o meu, xa volo digo, e facer o parvo e canto máis o fago máis a gusto me atopo. De feito, chego á conclusión de que pintar a mona é a única opción vital seria para enfrontar o paso do tempo, calquera cousa que sexa isto do paso do tempo, que a tenor do que escriben e bailan del, debe ser algo bastante arrepiante.
Pero estabamos coa porcallada e os seus avatares. E a súa parafernalia, ou parafilias: que sería dos porcos bravos sen parafernalias e parafilias. Por non falar das parafobias, que tamén as hai, pois todos levamos un mandril no lombo que nos vai sinalando que é o que non nos agrada e que é o que nin sequera aturamos.
Eu coma todos, tamén estiven borracho algunha vez, entre pinta e pinta de cervexa, e tampouco alcancei sabedoría algunha no instante, pero nunca se me deu por fundar cousa tal coma esta porcallada que nos atinxe agora. Medio secta, medio conclave de raros, medio sínodo de anacoretas, medio coro de pasados de rosca: catro medias partes dun todo imposible.
Repito, non sigan lendo, busquen a entrada de Rodrigo Cota, empápense. Aínda que si podo, e debo, e vou confesar algo. Eu son moito de confesar, senón que carallo fago escribindo. Houbo unha ocasión, un instante, no que cheguei a comprender, a xustificar, incluso a apreciar, toda a leria esta. Foi na ultima visita dos amigos de Sheffield, no derradeiro día, no evento final, aquel concerto en sala Karma. Copas nas mans, instrumentos apagados, gritos de gorxas prexudicadas, e unha voz comeza un cántico que pronto é coreado pola inmensa maioría dos presentes. Un cántico simple e visceral, orfo de elocuencia pero cheo de sentido, pois era verdadeiramente o único verdadeiro que se podía cantar naquel intre final. O canto dicía: ANGLO-GALICIAN-CUP, ANGLO-GALICIAN CUP!. Ese xeito de atopar unha razón de ser pola vía estreita da tautoloxía non deixaba de ser emocionante.