Quantcast
Channel: THE ANGLOGALICIAN CUP
Viewing all 173 articles
Browse latest View live

El Peltre Baldío. Y Entonces Habló El Trueno

$
0
0

Quiénes las hordas embozadas que pululan por Galizalbion, tropezando en las grietas, repitiendo los mismos errores de siempre. Quiénes.

Transcurren los doce años, restauran a través de una nube de lágrimas y de carcajadas, los años, restauran con nuevo brío la antigua Tradición. Redime el tiempo, redime.

En el frondoso ailanto del pórtico en Abril. En el aparente fin del chorromoco está nuestro principio.

Un ejercicio perifrástico en un estilo envejecido que apenas mitiga la iracunda refriega, condujo a aquel que no puso sus tierras en orden al Norte. La luz del relámpago. Y luego una ráfaga húmeda que trajo la lluvia.



Es primavera aunque no la que acuerda el tiempo.
Si vinieras aquí, escogiendo la orange plank road que sin duda escogerías, no habría diferencia.
Si vinieras de noche como un rey derrotado
si vinieras de día sin saber a qué hostia vienes,
Al final del viaje no habría diferencia por torcer por detrás de la pocilga hasta la fachada gris de la Anglogalician.
Pues no has venido a verificar, ni a instruirte, ni a follar o saciar tu curiosidad.
Vienes a arrodilllarte al único lugar donde mantenerse de pie tiene validez




Afirmas que repito algo que ya ha dicho. Lo diré otra vez. Para venir a lo que no sabes has de ir por donde no sabes. Ahora ya no hay tanta impaciencia, sí una lucha por recobrar las sensaciones perdidas y encontradas y perdidas tantas putas veces. Aunque quizá ya no haya pérdida ni ganancia: lo nuestro es intentarlo. Carne, grasas, heces. Comida y bebida. Estiércol y flujo. 
Porcos Bravos y Stags.
  Lo demás no ha de incumbirnos


Y entonces habló el trueno. Las palabras del ayer no solo pertenecen al ayer. He orillado estos fragmentos contra vuestra desidia. El animal de la tribu me señaló con un asomo de despedida, y se desvaneció al sonar la sirena.  Seguimos en el combate.


La lucha es ahora y es Inglaterra.




I Remember Johnny And The Way He Lived (A Side Commentary On Songwriting, Ghosts, Anglogalician And The Unconscious)

$
0
0


It’s funny how, with no special intention from the songwriter, signs of a whole subterranean world, a preexisting universe, begin to spurt here and there in different songs, connecting them and creating a bond with that dreamy soil that flows beneath us, under the facts that we consider solid and true. Does that soil belong to the writer, too? Well, let’s be clear: it is the writer who belongs to the soil, and feeds it, at the same time, though probably unconscious or only partially conscious of that fact.

In “New Town”, a song from Nazgul Say, that flows in the Velvet Underground vein and depicts the moral misery of living in an old small town, I wrote about a guy called Johnny: “And I remember Johnny and the way he died / after licking life right to the bone from his / midnite bowl of rice”.

A Johnny -arguably the same- appears again in the new album, in another song with a “new” in the title, the more joyous, but also terribly sad “New motels”. There, “Johnny had a chrome red heart / soft at the core, rust on the edges / a neurotic eagle was ridin’ the hood”.

But a close listener would notice a third appearance, at least: in “Vermeer Hotel”, also from the new record, the narrator sings “I’ve been licking all life from the bone / I’m a lover / And I made a clean flute out of it / to blow in the dark”. That flute is, as the song advances, given to the Child-God that lives upstairs, for him to create the tunes he plays over and over, as a strange rhythm that helps to define the acts of the people living in that no-place called “Vermeer Hotel”.

So -not necessarily in the conscious mind of the writer- Johnny is beginning to take spectral shape as a guy that died that, while still alive, was the kind of shady type with a hidden golden heart that literature and cinema have widely provided our imagination with. He lived his perilous life to the max, had his ups and downs (the “neurotic eagle riding the hood” could point in that direction) and he had some kind of mystical encounter with a higher entity in which music (“the flute”) was important. His ghost flows through those three songs, pointing out that other similar bonds could be happening in the rest of the numbers, concerning other characters, places or situations, waiting for a sharp eye to get them and give them “real” life.

But, who’s that Johnny? A Porco Bravo? A close friend asked that question to me after listening to “New Town”. As a joke, I answered. “He is you”. Eventually, that quick, unconscious answer has come to be quite true.

When I think of Johnny these days –and I swear I din’t stop to think about him for a second while I was “writing” him- the image of Johnny Thunders appears in front of me, often, as spanish photographer Alberto García Alix portrayed him in the eighties. There, he’s the “tramp with the snowy eyes and the red wine cool”, an eternal gypsy wet dream of opium and free will, eyelids about to fall and the smog of a song still undone floating around him. But of course that image is a secondary response, a new creation, an intent to connect the deep spectral Johnny to something I can grab: a mirage. In my shortsighted vision, Johnny could lead to that disturbingly beautiful portrait, and it’s true he could have begun there also, on a faraway adolescent evening. But his meaning, as far as songs go, should lay deeper.

At some level, writing is letting the back of your mind work along with the “front” of your mind. It intends “channeling” a universe you are only partially aware of, and then letting that universe eventually erupt, and be fast enough, trained enough, commando-like enough, to get the lava in your hands before it solidifies and turn it into meaningful gems, into songs. Those songs would work, accordingly, on different levels.




First, as a common story, that could have been also written by someone with no contact with his inner self, or the dreamy soil we speak about. That’s the less important part, far from the core.

Second, as a cryptic guide to that underworld we talk about, where all the stories are connected. So, they are chapters of a strange novel that is still to develop or be discovered through the years, and that has its own rules.

Third -connected to the second, and appearing just when the writer is a poet- the expression of a kind of pure, hidden truth that cannot be told except using symbols. Something higher that cannot be “explained” and, in fact, shouldn’t be. It cannot be dissected by our usual logical thinking. Truth is never explained, but revealed – always through poetry (white magic, vision, Rock&Roll, give it the name that fits you). Truth itself is far from reach, but still there for us. And, paradoxically, closer to the listener that it is to the writer, whose mind has already been polluted by too much thought. It is the recipient that must be clean. The channel must be just cleaned from time to time.

Of course, getting to trace these connections would take a deep dive in the work of the songwriter, or an extreme purity of the thought to receive the message paying no attention to the white noise around. People are rarely inclined to do so or to have such purity, unaware as they are that that dive in someone else’s vision would be a dive in their own vision, too. Unaware that all visions are connected beneath our feet, where we are just one everlasting tide.

So, who the fuck is Johnny?

You are, probably. I am. They are.

Or, in other words, Johnny is. He just is.

And he’s kind enough to walk through “my” songs from time to time.



Je Voulais Être Flâneur, Mais J’avais Une Fille. Tortilla Francesa Feita Con Ovos Da Casa

$
0
0


El camino hacia la vida y el camino hacia la muerte son los dos únicos que solo pueden ser tomados en un solo sentido, los únicos inequívocos. Lo demás es puto caos. Nunca sabes a dónde te va a llevar una elección, por muy ozymandias que seas. La realidad es todo lo contrario de lo que se nos aparenta – lo que vemos y lo que se nos hace ver. Es una maraña de casualidades que derivan con relativa coherencia gracias a la gravedad. La materia sí existe, tiene energía y nunca se detiene. Pero lo otro, las leyes que la rigen y las que ordenan a las especies y las que se refieren a lo humano, son todo patrañas. Siempre menos de la mitad de la verdad. Y la verdad importa.

La magia existe. Existe un palabra que la crea y existe una energía que ignoramos. Toda la energía que ignoramos, que es sin duda infinitamente superior a la que conocemos y manejamos, es lo que llamamos magia. Usando solo una mínima porción de esa fuerza invisible, causamos asombro en los otros: la magia es fuente de asombro. Por ejemplo, si ponemos la mano sobre el vientre de una embarazada y vaticinamos que será niño y que nacerá con el sexo velludo y eso sucede, causaremos asombro. Y si no sucede también asombraremos. El asombro activa el mecanismo de retroalimentación que se establece entre las personas y la magia. Asombrar y asombrarse son acontecimientos mágicos. Por eso la gente ha dejado de creer que la magia exista. Muchos dicen que se ha perdido la capacidad de asombro. Es el síntoma más claro de las ínfulas de aristocracia de la nueva sociedad. “Ya se ha visto todo”, dicen los gilipollas. Vivimos en el deslumbramiento. Un deslumbramiento perenne que demora cualquier posibilidad de nitidez. Ese todo de millones de imágenes y sonidos y texturas y olores y sabores borrosos, etiquetados pero indiscernibles, ese todo es una cosa única y fácil de aprehender que estamos viviseccionando contra toda cordura. Las religiones se equivocaron, sí, pero la ciencia perpetra los mayores crímenes contra la humanidad. Nadie advierte sobre el peligro del consumo irresponsable de manzanas. Nadie dice: el conocimiento es antinatural, lo trascendente es fútil. Pero está pasando.

Sobre el tapete verde un manojo de pollas: gana la más gorda. Al peso, calibrando su masa, la cantidad en su máxima expresión. Yo más. La envidia mueve el proceso de civilización. Los agujeros negros supermasivos son la mayor amenaza conocida para la edificación de Babel. Dios ya no puede juzgarnos, pero la gravedad sí. Las películas sobre el fin del mundo, la angustia espacial. Estamos en 2001, en el agujero negro. Arrastrados por la supermasa invencible. La historia, perpetuada en el texto, es amenazada por el resurgimiento de la oralidad: las palabras se despegan del papel y se distorsionan en su nuevo fluir, atraídas por concentraciones masivas de anhelos materiales que producen sus propios campos gravitatorios. Desestabilizan Babel, que entonces sería una galaxia, un complejo simbólico faliforme. Es un peligro, quiero decir, no lo expongo como crítica ni como alegato. No es como para decir aquello de que “los trabajadores del ano son los nuevos proletarios de una posible revolución contrasexual”. Pero bueno, ahí están los libertinos de toda la vida enardecidos y las juventudes del PP, creando inconscientemente sus propios campos de gravedad a base de lavados de cazuela y frotamientos de chiquistriquis, mientras los de Vox incendian las redes con su homoerotismo de peplum bandolero. No es por criticar, insisto, esto son hechos objetivos.

Es magia. Hay convocatorias multitudinarias, fiestas para celebrar entusiasmos colectivos, y hay rituales cotidianos, momentos que posibilitan el asombro (vg. el típico: “¡Oh, Main mío! ¡Nunca me lo habían comido así!”) y efusiones taumatúrgicas por doquier, que no se registran en ninguna parte y de las que pocas personas son conscientes. Una de estas, formada de materia erógena, etílica y epidérmica, caricatura ritualística de los rasgos más destacados del proceso civilizador en su etapa de plena autoconsciencia, que empieza con las utopías del gabacho Boullée y termina con los mamotretos de Calatrava, es, o fue, y será o será, la Anglogalician Cup. Una criatura mágica a la que invocamos sobre el terreno y en nuestras oraciones, a la que ofrendamos doctrinas, apotegmas y fábulas, cuerpos magullados y conflictos internos entre la cabeza y el vientre, luz y sombra, ciencia y magia, clavo y leño, las mentiras y el asombro, que se esconde con la propia insignificancia del ego.


[Astillas, apuntes y divagaciones para un libro futuro que ustedes podrán tener el placer de no comprar después de lo expuesto aquí. Razones de espacio y de paciencia me impiden entregar a mi editor en la gloriosa ANGLOGALICIAN CUP todo el mamotreto inicial, que abarca 33 páginas, nada menos, la jodida edad de Cristo crucificado, y que después de unos cuantos conceptos pseudolíquidos deriva hacia un panteísmo vago, muy de la casa pero tan lejano al gusto común como la Gioconda lo está de un pastor Alemán. Sabrán disculparme, y si por casualidad les interesa el asunto, no duden en seguirme en plataformas gaseosas y comprar cosas con mi nombre debajo. Atentamente. M. Sigilosus]

$
0
0


                     
                               




(Varias disquisiciones sobre el Alma y el empleo de bayonetas)

-¿Crees que existe el alma?
-Sí. Sí creo.
-¿Y qué es?
-Es aquello que logra unirse con la energía vital (de los otros, de la naturaleza) cuando mi mente no interfiere, y es aquello que contiene a la mente y puede observarla y decirle “tú no eres lo que yo soy”.

Varios días ya he estado dándole vueltas al asunto del Alma, que se ha renovado en mí como pregunta. Sucedió tras la lectura encadenada de varios libros que no versaban aparentemente sobre ella pero la señalaban, ya como fondo, ya como ausencia, ya como construcción política, o en todos esos ámbitos al tiempo. Fuera coincidencia o consecuencia lógica, o destino, he intentado ser justo con esa intimación interior haciéndome yo también preguntas; preguntas simples, las únicas pertinentes para el caso. Discutir esencias absolutas está probablemente fuera de mi alcance: vivirlas no. Así, viviendo, uno llega inevitablemente a interrogarse como lo harían los niños, y es sabido que los niños preguntan por las cosas esenciales, las que perturban el pudor, los límites y el entendimiento de los adultos (ese género supremo de las llamadas despectiva aunque adecuadamente “niñerías”). Por lo normal, en un estadio primero, las alas del niño aún no han sido amputadas adecuadamente; es decir, vive, muy momentáneamente, en un limbo de preamputación mental que le permite observar lo obvio, sus paradojas y sus misterios, y que no le indica aún de modo completo dónde empieza y dónde termina el tabú. Su capacidad para señalar con naturalidad terrible hacia el punto adecuado es necesaria para nosotros también: eso y el añejo gusto por el juego como ley de vida será probablemente lo único que consigamos, con esfuerzo, salvar de la infancia. (1)


Las preguntas, en efecto muy simples, de si creo o no en la existencia del alma y la de cuál es, en caso positivo, mi idea de lo que ese alma es, son pues perfectamente procedentes, dada esta vivencia efectiva y esta infantil curiosidad. Tan procedentes como cualquiera o, si se quiere, más procedentes que ninguna: ¿Quién sino el hombre, que “posee” un alma (o así lo cree) puede y debe reflexionar sobre ella?
La discusión sobre el tema, y esto la hace más necesaria aún, ha sido hace mucho desterrada del mapa intelectual que se nos ofrece (2), como ya apuntaba Huxley en el 52 en su prodigioso Los demonios de Loudun, uno de los tres o cuatro libros que me retrotrajeron poderosamente hasta la cuestión. Y digo “me retrotrajeron” porque, dado ese olvido del que habla Aldous, o más bien esa extraña sutura y esa misteriosa ausencia, mi naciente interés fue más que una llegada un regreso. No voy hacia la pregunta, sino que retorno, inevitablemente, a ella, como se vuelve, al cabo, a todo lo importante (3).
Tal situación permite también otros interrogantes de distinto cariz, que ya no serán los de la simple e implacable curiosidad, sino que estarán polucionados por las disciplinas técnicas de la antropología, la filosofía o la política, y todo este texto será en parte, una recolección progresiva de tales interrogantes para uso público. ¿Por qué se ha olvidado el alma? ¿Se ha olvidado realmente, a todos los niveles?  ¿Qué constructo o constructos han sido colocados en su lugar? ¿Cómo se pude suplantar un elemento que durante milenios ha sido central a nuestra cultura (y a todas)? ¿Hemos superado el alma? ¿Hemos abolido el alma, como pedía Ciorán (y repetía Berrio)? (4)
Mi escritura, en este caso, comenzó también como un tanteo, un divertimento, tomando notas sobre una novela lateral (5), pero ha derivado en una maleza oscura a medio desbrozar, algo así como la intuición de una senda. Entiéndase de ese modo el proceso, con sus errores y sus imprecisiones, y entiéndase que intento más que nada dar fe de ese regreso; narrar su transcurso accidentado y digresivo; contar cómo, casi sin quererlo (no sin desearlo), retorné a esas preguntas, incómodas a veces para los demás, que yo me hacía hace muchos años y que, con el mundo mismo, había dejado de hacerme. 
Son cuestiones complejas y no se responderán aquí más que tentativamente, personalmente, dejando la herida perfectamente abierta para que cada cual la cure como pueda. Intentaré algunas conclusiones parciales, pero anticipo que a ese respecto lo obvio: que lo que yo resuelva es menos interesante que aquello que cualquiera desarrolle por sí mismo, ya que, como bien apuntó mi hermana mientras discutíamos el asunto, soy “muy prefilosófico”: apenas un tipo de primitivo vagamente iluminado (o “un bruto disfrazado de tío que lee”, como me dijo una señora una vez). Mi interior de los últimos tiempos es pan-animista: ve alma, o almas, en todo.

Creo, en efecto, que casi todo tiene alma, o más bien, ajustemos, que todo vive en el alma, incluso los seres humanos. Estos, sin embargo, al ser capaces de conceptualizar (y convencidos de que al nombrar crean y de que al acotar artificialmente algo ilimitado lo han inventado ellos) se han ido alejando más y más de esa “vivencia”, hasta ser, acaso, lo más desalmado que existe o conocemos. ¿Estoy diciendo, entonces, que para mí rocas, plantas y animales (porcos bravos y stags en el lote) tienen alma? Oh, sin duda los incluyo en mi idea de “todo”, sí (6).Pero, insisto, mi visión es que criaturas y cosas “viven” en el alma, no que la “tengan”, del mismo modo que el escritor no posee un mundo subconsciente, sino que un mundo subconsciente lo posee a él, como a una más de sus criaturas y manifestaciones. No se posee aquello que crea, nos nutre y nos abarca. Tampoco se posee aquello con lo que dialogamos. Y no siempre nombrar es crear, pese a que las modernidades líquidas al uso prefieran creerlo así. (7)


De igual modo, y ya dejando aparte mis convicciones intuitivas, creo con Huxley (y con mi hermana) que existe una investigación sobre lo incognoscible que, por paradójica que pueda parecer sobre el papel, es constitutiva de lo que somos como hombres y que se ha abandonado trágicamente, dejando tras ella un sentimiento de orfandad que rara vez se ha sabido expresar con justeza. Nunca, desde luego, desde la cultura oficial, más dada a la invención momentánea que al reencuentro con lo permanente, y que puede ser vista, en cierto modo, como una interminable sucesión de manías de la época (8). Esa orfandad sería subsanable con relativa facilidad en un mundo distinto a este, en el que las fuerzas que prefieren al alma fuera del campo dejaran de presionar en tal dirección; o si nosotros mismos nos comprometiéramos a hacernos de nuevo las preguntas esenciales que, en todo caso, están siempre a un breve pasito de distancia. La idea del alma se ha eliminado del campo intelectual visible, sí, pero no por eso deja de manar en el interior personal. El acatamiento de su negación no puede llevar sino a una neurosis grave, por mucho que, como a tantas otras, se la disfrace de normalidad integrada o de canon occidental.

Algunos creemos en el alma porque creemos, y al pararnos a pensar sólo constatamos el hecho y, propensos al misterio, preferimos vivir en él que desentrañarlo. El intento dominante en nosotros es el de fluir, no el de catalogar (9). Otros creen en ella, o tienen una idea de ella, más bien, porque la han pensado. El de más allá ofrece una respuesta más o menos tipo porque se la dio un catequista hace treinta y cinco años y porque carece de la costumbre de discutir a autoridad alguna (o posee la benéfica y útil estupidez de no discutir jamás). El otro no cree, pero acaso ni siquiera ha pensado en aquello en lo que no cree, ocupando el lugar del catequista un concepto vago de la ciencia como eliminador de obstáculos, ya sean estos constitutivos (10).
En todo caso, un mini estudio de campo en mi entorno y el de otros (la cita de apertura es sólo un ejemplo) refleja dos realidades: que la idea preexiste (la idea del alma, no el alma misma, necesariamente), y que tal idea lleva por lo general décadas sin ser enunciada o discutida en el exterior y a menudo en el interior de esas personas. Pese a lo desgarrador de tal hecho, la evidencia de que la idea permanece no deja de ser un “estoy aunque no se hable de mí” que las simples ideas humanas coyunturales no pueden esgrimir: cuando se las deja de enunciar, discutir, negar y afirmar, mueren.

En resumen, mis tres pasatiempos de este mes de mierda que pareció un agosto y ya termina fueron garabatear ideas en la cocina, mientras la mente despertaba, de mañana; tratar de domarlas por las tardes frente al ordenador mientras escuchaba música abstracta, viendo como la pregunta sobre el alma se colaba por los resquicios y goteaba hasta ocupar todo el espectro de visión y, por último, no menos importante, fumar, y caminar con mi alter ego Minino Sigilosus, una kajhit de nivel siete, por las catacumbas de Oblivion, bajo los cielos irreales de Cyrodiil, a través de las cenicientas cloacas de la Ciudad Imperial, en un transcurso mágico extraordinariamente parecido a lo que otros deben entender por meditación. (11)




Y  bucearemos en el fango de la inminente segunda entrega, a la procura de nuestro hermoso y enorme elemento natural anglogalicioso. 


                                                       






Después de los Hunos vendrán los Segundos Hijos








El Pretexto De La Avería. Almas En Vilo De La Katana.

$
0
0

Yo no procederé con la lógica obsoleta porque esto fuera proceder contra glaucura, y mi alma se siente glauca como los iris de una hetaira en el conticinio, en la intempesta de tu mágica siringa.




Hacia el fracaso del ojo interior


“A finales del año pasado mi amigo se desnudó, se pintó la cabeza y la cara de color bermellón, se metió un pepino en el ano y se ahorcó”. Así podría haber empezado Kenzaburo Oé su libro El grito silencioso si fuese un escritor actual americano, o español; del occidente unificado de hoy, en suma. ¡Qué manera tan potente hubiese sido esa de empezar una novela! (piensa ese escritor americano, o español, o un gallego talentoso de estos que sobran en el blog). ¡Qué cúmulo de cosas grotescas e incomprensibles, misteriosas! Qué sobredosis de escatología, en los dos sentidos de la palabra, confluyendo sobre una pregunta: ¿Por qué? Casi puede verse a tal novelista prototípico encendiendo un pitillo, satisfecho, recostándose en su sofá y pensando: “Ya he creado el anzuelo perfecto. Ahora tiraré de él”. Por suerte Oé no es ese hombre occidental -aunque a veces camine por el vértice que separa su propia cultura de la nuestra, sobre la falla que nos separa y nos une, para interrogarse con más dureza aún- y en consecuencia, la frase irrumpe sólo tras cuatro páginas densas de angustia estancada y, aunque llamativa y portadora, en efecto, de una pregunta, pertenece ya a la corriente, al insano grumo tumoral que parece la novela en sí misma.


En el lapso que tarda en llegar, se nos ha presentado a Mitsusaburo, “Mitsu”, que será nuestro guía (12) a través de la cenicienta planicie de más de trescientas páginas. Ahí está, a nuestro lado, en plena crisis insomne y acechado por terrores existenciales aún sólo entrevistos; caminado como sonámbulo por su casa, golpeándose con las cosas medio ciego. En su extenuante lucha establece busca “el sentimiento de la ardiente esperanza perdida”, que, explica, “no es un sentimiento de carencia, sino un anhelo positivo de esperanza ardiente en sí”. Pero esa búsqueda no sirve como muro de contención, y cae: “(…) dentro de mi cuerpo doliente, el desolado veneno amargo crece, como si fuera a salirme por oídos y ojos, nariz y boca, ano y uretra igual que la gelatina sale lentamente de un tubo”. Iremos, sí, de la vacilante mano de ese hombre estrujado como un tubo de dentífrico podrido, y yo alcanzo mejor el poder visual de esa evocación ahora que releo. Veo progresivamente mejor al Mitsu que decide una mañana oscura descender al hueco que los operarios han cavado junto a su casa para hacer un pozo negro, y que se queda allí, en el fondo de ese pozo, con un perro que ha encontrado en la calle. Y sólo entonces, en una especie de trasunto grotesco del nirvana, enterrado hasta el culo en el agua que parece “jugo de carne exprimido” y con un perro desconocido en los brazos, piensa en el amigo muerto, piensa en el stag apaleado de la XV, aparece la imagen externa: “A finales del año pasado…”. Pero para entonces las preguntas ya se han multiplicado y enredado como un nudo. La posibilidad de una novela de tiralíneas se ha esfumado, ahogada como un cachorro en un balde de agua sucia. El juego, si es que se puede hablar de juego, es otro.




Yo había tomado El grito silencioso, en realidad, sin mucha intención de pasar de una ojeada rápida y para descansar unos días de la apasionante pero muy densa lectura de The One-Eyed God. Odin and the (Indo-)germanic Männerbünde (JIES Monograph 36), de Ian Kershaw. Entré pues en la historia que Oé propone como quien sale a pasear, aunque sea por los suburbios de una cloaca industrial. Por caminar, podría decirse, y pronto me encontré extraño y perdido en un libro que es a primera toma, y pese a su relativa complejidad estructural, una especie de grumo canceroso, una gelatina informe en la que una mente entrenada en la pretendida claridad occidental chapotea hasta hundirse. Un tipo de desolada “simpatía”, opuesta a la ligereza que buscaba, fue pues una de las razones por las que me fascinó el relato, ya que en ese tiempo yo mismo circulaba por los incomprensibles rituales de un año que más parecía una masacre: la asfixiante y poco compasiva aridez de la historia y sobre todo de su estilo se parecían a mi confusión y a mi vida, a su aparente falta de guión coherente y a mi intento –en cierto modo ritual, y por ello también tragicómico- de sacar el culo fuera del fétido líquido aprovechando el comienzo de un nuevo año.

Éramos hermanos, en efecto, yo y el pobre Mitsu. Nos iba igual de mal. Volviendo, yo mismo, lo seguí a él de retorno a su pueblo natal del despojado interior japonés; lo vi cargar con su penosa vida de casado, su no menos penosa vida interior, su inevitable crisis de la mediana edad y el remordimiento -compartido con su mujer, si tales cosas se comparten, no por ello más leve- de un hijo monstruoso internado en un sanatorio (13). No le iba mucho mejor a Taka, su otro hermano menor, regresado de América con ideas nuevas y confusas de cambio, y megalómano portador de un concepto de la justicia histórica y la revolución que el sentido de culpa convertía en grave tara personal. Nos falta el hermano kamikaze Uguki, pero este se enroló en el porcobravismo más radical a lomos de un zero y aporta cero a esta historia. Personajes patéticos todos ellos, aquejados de invención sistemática del recuerdo y otras psicopatías marginales, Mitsu resulta sin embargo muy asumible por un lector tipo, al que en el fondo refleja en su observadora pasividad, en su contención racional que lo aboca a la inacción mientras el mundo en torno a sí (y dentro de sí) colapsa. Pero si Mitsu somos nosotros, Taka somos nosotros también: deformado gemelo especular; torpe y cruenta sublimación de todo lo que el primero es incapaz de hacer, aunque no de pensar, o al menos comprender. Quizá de desear.

El tuerto Mitsu es además la simbólica presa de un “ojo interior”: “(…) le di una finalidad a ese ojo que se había quedado sin función”, reflexiona: “hice que se volviera hacia la oscuridad de mi cráneo, una oscuridad llena de sangre y de un calor más intenso que el del resto de mi cuerpo. Mi ojo se convirtió en un centinela al que puse de guardia en el bosque de mi noche interior, y me forcé así a adiestrarme para vigilar lo que ocurre dentro de mí”. Un ojo interior que acabará por revelarse también inútil y que como veremos más adelante, tiene su potencial contenido simbólico, como todo lo demás en la AngloGalician Cup.

En todo caso, los hermanos comparten con el resto de los entes que pululan por la pesadilla su condición de seres mixtos, no sólo por su habitación del margen cultural o su natural imperfección, sino por pertenecer a una cultura, la del Japón de posguerra, que tras siglos relativamente sellada acaba de ser finalmente vencida, abierta en canal, contaminada y puesta en duda desde el exterior, pero sobre todo desde el interior. El uno, bondadoso a su críptica manera y que, acaso como resistencia, se declara seguidor del Henry Miller más optimista, no puede evitar sin embargo ser un absoluto e irritante cenizo. El otro es una especie de ridículo guerrero contracultural, malamente autogestionado, cuyos mejores momentos se parecen tanto a la gloria como un desagüe fecal.

Ambos son japoneses de nuevo cuño y su destino y lugar, igual que el de un país en el proceso heroico de posguerra y reconstrucción, parece estar por decidir. No muy distintos, aunque en un segundo plano, son la silenciosa y alcoholizada mujer de Mitsu -comida por la culpa, necesitada de algún tipo de esperanza, ya sea de la peor clase-, el sacerdote budista del pueblo o los habitantes de este, peones de una cultura milenaria y cerrada que ahora se disuelve, como los frescos de una tumba en su final contacto con el aire (14).




No pegues en el avispero, mas si lo haces, ¡da de firme!

A la vuelta de unos baños helados y del  cucurucho de menta,
les seguimos contando.
La XVI en el horizonte de un cripto-Japón cada vez más neofeudal.

Síndrome Metabólico, Brexit Duro, Fascismo Circense e o Segundo Centenario da Masacre de Peterloo: Unha Ollada á Inglaterra -e non so- que Está a Piques de Deixar Europa

$
0
0

Este 2019 celébrase a XVI edición da AGC en terras británicas. Do 4 ao 7 de outubro os Porcos Bravos loitarán contra os elementos -os restaurantes hindús, as rutas de pubs por Liverpool, os fish&chips desbordantes de graxas, os renovados stags- por traer o trofeo máis prezado do fútbol europeo á nosa terra. Por unha desas ironías do destino, o último mail do Main, do pasado 5 de agosto, advertía aos integrantes do porcobravismo: “Por si acaso saquen pasaporte, que Boris está que se sale”. A predición ven de cumprirse dramaticamente: o 28 de agosto a raíña de Inglaterra asinou a orde pola cal o Parlamento británico pechará do 12 de setembro ao 14 de outubro, imposibilitando así na práctica calquera intento por parte dos deputados de parar o Brexit "duro" no que está embarcado o Boris. As protestas, no momento de escribir isto, foron inmediatas na maioría das cidades inglesas: un presidente non electo (está aí pola dimisión de Theresa May) forza a legalidade para inhabilitar ao Parlamento nun dos momentos máis delicados da historia do país.



 A medicina fala de Síndrome Metabólico cando un individuo presenta simultaneamente tres destas cinco características:
    •    Obesidade central, definida como unha circunferencia abdominal maior ou igual a 102 cm en homes e 88 cm en mulleres.
    •    Hipertensión arterial en tratamento ou presión arterial maior o igual a 130/80.
    •    Diabetes en tratamento ou nivel de la glucemia en xaxún maior ou igual a 100 mg/dl.
    •    Hipercolesterolemia en tratamento ou colesterol-HDL reducido, menor de 40 mg/dl en homes ou 50 mg/dl en mulleres.
    •    Hipertrigliceridemia en tratamento ou trigliceridemia maior ou igual a 150 mg/dl.

O síndrome metabólico é o paso previo a unha probable diabetes de tipo 2 ou a algunha enfermidade vascular de gravidade. Dalgunha maneira as nosas sociedades occidentais están atacadas por este mal en distintas porcentaxes segundo idades e poboacións. Esta diagnose médica pode ser trasladada ás nosas democracias cada vez menos democráticas: nos últimos tempos semellan están a ter taponadas as súas vías circulatorias por ese exceso de graxas saturadas ideolóxicas e azucres políticos que chamamos populismos de (ultra)dereita, cuxos principais expoñentes son ben coñecidos: dende o ultrarico clown laranxa obsesionado cos muros que goberna os Estados Unidos ata o clasista etoniano que ven de paralizar o parlamento británico, pasando polo ignorante e ultrarelixioso ex-militar brasileiro ou os salvadores da civilización cristiá italiano e español respectivamente. Todos eles funcionan como indicadores dun síndrome metabólico colectivo que apunta no tempo cara un colapso funcional dos réximes democráticos. Aquela vella idea do pensador conservador Carl Schmitt de que “soberano é quen ten a facultade de proclamar o estado de excepción” aplícase coma un guante a todos os integrantes desta banda, -convencidos de ser os verdadeiros soberanos- unida no fundamental polo seu apoio sen fendas ao gran capital internacional e polo desexo de seguir afondando no espírito daquela frase do multimillonario norteamericano Warren Buffet: “hai unha guerra de clases, e a estamos gañando os ricos”. A democracia é o medio. O estado de excepción a finalidade á que, máis ou menos, todos eles aspiran de forma máis ou menos explícita. Detrás das desregularizacións neoliberais e as súas promesas de "liberdade" individual sempre van de contrabando as medidas autoritarias que preceden ao fascismo.

American metabolic syndrome greeting English metabolic syndrome

Por outra ironía da historia, o pasado 16 de agosto cumpriuse o segundo centenario da chamada “Masacre de Peterloo”, acaecida no St. Peter's Field, Manchester, cando a cabalería da milicia local cargou contra unha multitude que rondaba os 60 000 - 80 000 individuos. O delito? Manifestarse para solicitar a reforma da representación parlamentaria facéndoa minimamente democrática. Na carga morreron 15 persoas e centos resultaron feridas (600, segundo a placa conmemorativa que hai na propia cidade de Manchester). As guerras napoleónicas deixaran a Inglaterra nunha situación económica que rondaba a ruína, con fames continuadas e desemprego crónico entre a poboación xeral. O goberno, máis preocupado pola paz social -ese pacto tácito entre clases que as clases dominantes adoitan non respectar case nunca- que pola democracia e o reparto da riqueza respondería cun conxunto de leis que tendían a reprimir as reunións “radicais” e aos xornais que apoiaran tales ideas, así como a previr a posible militarización da poboación descontenta.




Vendo as protestas contra o peche parlamentario forzado que están a ter lugar baixo o lema “Stop the coup” é inevitable pensar nun Peterloo actualizado dacordo coas posibilidades que ofrece a tecnoloxía. As actuais pulsións totalitarias dos populismos de ultradereita camúflanse baixo postas en escea circenses amplificadas nas redes sociais. A estratexia é clara. Centrar a mirada do espectador nese teatro virtual que é Twitter a golpe de declaración escandalosa e peiteado extravagante, mentras centos de miles de bots e contas fake dan likes e RT sen descanso, para ir encadeando os golpes máis duros por detrás e sen chamar moito a atención. O ultrarico clown laranxa norteamericano e o clasista etoniano británico comparten gusto polo exceso verbal e polas prácticas autoritarias neoliberais. Os seus obxectivos aparentes -os migrantes, as feministas, os movementos pro-dereitos LGTBI+- son so a metade da aposta. A outra, a máis potente, ten que ver co derrubo dos restos do sistema público -a educación e a sanidade gratuítas e universais basicamente- e con iso que David Harvey chama acumulación por desposesión ("crear" riqueza empobrecendo aínda máis ás capas máis desfavorecidas da sociedade). Todo a golpe de fake news e de chamadas engoriladas ao orgullo nacional que, lamentablemente, funcionan entre sectores variados das nosas sociedades. Polo menos tan ben como a publicidade de comida lixo e os anuncios de refrescos petados de azúcar.

O síndrome metabólico das nosas sociedades repártese equitativamente entre as dúas caras da mesma moeda: o réxime socioeconómico que coñecemos como neoliberalismo por unha banda, e, pola outra, ese (proto)fascismo que inunda as institucións por camiños democráticos. A liberdade individual das persoas para matarse a base de bigmacs, kebabs e nuggets ten o seu correlato político nesa “liberdade” que reduce a política a simple competición electoral cada equis anos facendo que as sociedades ás veces escollan aos representantes das clases dirixentes como se foran heroes das clases populares (as vantaxes de posuir en propiedade -ou de ter amigos propietarios- a maioria dos medios de comunicación). Competición electoral que, por suposto, impide calquera impugnación do sistema económico actual: alguén imaxina que sucedería se se tomasen medidas como volver a ter un banco público, unha empresa de telecomunicacións pública, uns asteleiros públicos, uns aeroportos públicos ou unhas enerxéticas públicas? Eu si: o gran capital internacional faría caer ao goberno do país que o levara adiante e vestiría tal acción como unha "revolución pola democracia e as liberdades" ou algunha outra trapallada polo estilo.

A analoxía médico-gastronómica ten como coda a prescrición dun tratamento concreto. Estaría ben que nos pasarásemos a unha dieta política baixa tanto en graxas saturadas como en carbohidratos de absorción rápida, que fixeramos exercicio e que levásemos unha vida máis vivible en xeral, alonxándonos todo o posible do modo contemporáneo, que coa súa mestura de hiperexcitación permanente e fatiga crónica está a acabar con nós. O certo é que toda esta comida-lixo política está de moda -estamos no punto alto da onda (proto)fascista-, pero o único bó do noso tempo é que as modas non adoitan durar demasiado. Pregúntome se, para cando as consecuencias de todas estas escollas electorais comecen a pasar a súa factura, non será demasiado tarde. Probablemente si. Fai xa unhas décadas que o xénero humano está embarcado como especie nunha sorte de suicidio colectivo pola vía da apocalipse medioambiental acelerada. Toda esta hiperreacción dereitista leva dentro de si un escuro nihilismo que parece ansiar a desaparición da maior parte da nosa especie.

Botando un ollo cara atrás observamos que a AGC ten sobrevivido a unha crise das finanzas internacionais (2008-2018) sen precedentes na historia dos países occidentais (parece ser que xa estamos entrando noutra de cabeza, que viva o réxime neoliberal e a refundación ética do capitalismo que prometían as elites institucionais!). Ten sobrevivido ao temible relevo xeracional e aos inevitables conflitos internos. Ten sobrevivido ao hermetismo do seu EAM e ao boicot permanente do facebook. Ten sobrevivido a partidos con escuras arbitraxes e a polémicas interminables nos comentarios do main blog. Como levará a competición ás consecuencias dun brexit “duro” que voltará estranxeiros tanto aos ingleses que viven aquí como aos galegos que viven alá? Namentres agardamos polo próximo correo do Main preparémonos para todo. O mundo que coñecemos posiblemente xa non será o mesmo a partir do 1 de novembro.



Sweet XVI: Donde Cada Esquina Es Como Un Filo De Navaja, Donde Somos Una Pinta De Cerveza A La Intemperie, Donde En Cada Fría Ventana Una Joven Inglesa Se Desnuda.

$
0
0
In the grinding greatness of Liverpool


Programa Oficial de la XVI Edición.

4 de Outubro

06.50 de la Mañana. Bajamos a Oporto para subir a por la XVI.
El avión sale a las 09.30 de la ciudad lusa y la llegada a Liverpool está prevista para las 11.50.

Liverpool: ese puerto gallego ubicado más al Norte de lo habitual.
12.19. La Brigada John Constantine parte para tomar posiciones en los pubs de llyvr pwl
12.32. La Brigada Twrch Trwyth marcha hacia Gales. Destino Ruthin, ese castillo rojo en el pantano marino, y ciudad condado donde se imprimieron las primeras copias del Hen Wlad Fy Nhadau (O vello país dos meus pais)
Las ovejas galesas no han olvidado 2.013. Nosotros tampoco.
Habrá incursiones en Mold y Frankby (Península de Wirral)

18.47. Reagrupamos Milicias del Abismo en The Globe e iniciamos el repaso a la lista de Waiting By The Liverpool Tide

5 de Outubro

Hanover Street mutada en Hangover Street
Mientras tanto, un moucho vuela a Hillsborough como avanzadilla.
Visita obligada a Anfield. This means more. 30 años de sequía son suficientes.

13.19. Partimos a St Helens, donde seguiremos las huellas de aquellos brigantes que procedentes de Galicia colonizaron Inglaterra.
Parada técnica en The Cricketers Arms, elegido mejor pub de las Islas del año 2017.
Examinaremos de cerca sus méritos.
16.07. Proa a Sheffield
18.40. Sé fiel a Sheffield.
El mismo hotel que en la XIV pero con distintas vibraciones.
Los stags nos darán la bienvenida con sus clásicas emboscadas disfrazadas de run amok cervecero.

Más listas a repasar:
- SHEFFIELD CELTIC FRINGE PUBS by Ron Clayton
- Also Sprach Boroman
- Anacos De Sheffield. Up The Line To Fuck



6 de Outubro. Hoy es el día en que alimentamos a la Bestia

El PARTIDO. 10 de la mañana.
Estrenamos campo. Se juega en el U-Mix Ground, que podría ser desde una bebida energética a un recopilatorio de música electrónica. Los equipos de Stags y Porcos Bravos miden sus necesarias revoluciones. Quien la tenga más grande, gana.

13.30. Tercer Tiempo en el ya familiar Royal Victoria Hotel, inaugurado en 1862, y que ahora tiene más apellidos que la primera vez que fuimos.

16.09. Con The Church hemos topado. Tenemos el pub para nosotros solos.
Noveno Aullido de La Anglogalician Cup es otro cantar.
Que la música amansa a las fieras.
Los escogidos esta vez por Sheffield para defender su privilegiada posición de potencia musical son Reasons to Be Cheerful. -Premio para quien pille la gran simetría-
Los bushwhackers sónicos galaicos sumarán sus deturpaciones de madrigal a tan mayestática actuación.
Y habrá sorpresas. Lleven sus flautas y gaitas...

A continuación, nuevo run amok por, y ya no escandaliza a nadie, los watering holes de
- Anacos De Sheffield. Up The Line To Fuck
- SHEFFIELD CELTIC FRINGE PUBS by Ron Clayton
- Also Sprach Boroman

7 de Outubro

Mañana libre para ir de compras, pintas y otros desmanes.
13.13. Hasta la vista Sheffield.
16.19. John Lennon y el yellow submarine. ¿No pueden llamarlo The Beatles y punto?
Despegamos a las 18.20.
20.45. Aterrizamos en Oporto
Volvemos en bus para casa.

Mind if I smoke? I’ve known a few too many lovable rogue/wide-boy types in real life to find the notion attractive, people who abuse their friends, tractors, sheep and orphans, disappear for a while, then come back and do it again because they know they’ll be forgiven.



E coma sempre, o de sempre, Galicia Über Alles !

Un Furacán Chamado Hravenlandeye. Diga Sheffield Y 3

$
0
0

¿Quién ha puesto al huracán jamás ni yugos ni trabas, ni quién al porco bravo  detuvo prisionero en una jaula?
Si me muero, que me muera con la cabeza muy alta.



crónica en construcción

paciencia irrefutable

entrada definitiva el día 6

No Hay Dos Sin Tres Para El Porcobravismo Rampante en Sheffield

bla, bla, bla.

0-1: Gol de Sergio


Enarbolando el Hrafnsmerki

                                    Entonces apareció, en un momento dado, un
Momento de tiempo en el tiempo,
Un momento no fuera del tiempo, sino en el tiempo
En lo que llamamos Anglogalician: atravesando
 Y bisectando el mundo del tiempo.
Un momento justo en el tiempo, un 0 a 1, pero el tiempo se
hizo a través de ese momento: sin el cual el tiempo no tiene
sentido y ese momento de tiempo explicó todo. 

                       

Rising From The Ashes Of An Umpire. Inglaterra Batea De Nuevo A Los Murciélagos del Mundo

$
0
0

CRICKET LOVELY CRICKET


"The sun shone, having no alternative, on the nothing new." (Samuel Beckett, Murphy)



No todo fueron derrotas para los ingleses en 2019. Cierto es que perdieron la final del mundial de rugby contra los bóeres. Y lo que más les duele. Fueron vencidos en casa cuando la XVI Anglogalician.

Pero por primera vez en su historia ganaron the ICC Cricket World Cup, que como habrán deducido, es el mundial de ese peculiar deporte llamado cricket.

Admiremos como Algernon Mouse defiende los wickets con su sapiencia habitual.

There's Murphy moving in the shadows as though free; what a fine short leg he makes -an Irishman on an English stage. At a very silly point, Belacqua, entertaining the dual throng of hard-bitten, twice shy members in front of the old pavilion, where the important ins and outs happen.

Then there's Brian O’Nolan’s nameless policeman at third man talking to his bicycle about Sergeant Pluck and Policeman MacCruiskeen and the lack of action.

And, at a very deep mid-wicket there’s Myles na gCopaleen mirroring my mood before a cricket match, where “all my senses were bewildered all at once and could give me no explanation.” (The Third Policeman, Flann O’Brien)
We  all know Godot won't, can't turn up but we, like Didi and Gogo, cannot resist staying until the bitter end, putting any doubt beyond hope that every doggerel has its day.

Cricket becomes a habit -a great deadener of conversation unless happenstance should ever throw your way a fellow naked-in-the-chair absurdist that welcomes the arrival of two very qualified people in white coats.

Then there are the two men in white coats sucking Malloy's stones, measuring the sun's slap-dash, indifferent progress across the velveteen earth with white markings making creases in the fabric of absurdity, waiting for Nile-ist deliveries infinitely slower than the current tide.

Malone dives under the covers, like a flash rain shower, cutting off a petty four and looking at the sky for half a dozen of one and six of l’autre, unable to prevent crafted singles so that the electronic counter continues to sparkle in recording history of Krapp's annual innings, when draws were honourable after three, four or five theatrical acts.

The tools of these gentle comi-tragic tirades are: six sticks of ash (with four little stubs of the same wood rest atop); a box of carefully stitched leather covered aniseed balls; two lumps (at a time) of lovingly carved willow; a large expanse of greenery; and a length of rope to hang the hopes of a few thousand folks who assemble to witness the spectacle that is cricket.

The produce is of overs and outs -called in the parlance dismissals- constituting multiple innings to achieve one of at least five outcomes: win/loss/draw*/tie/abandoned*.

However, the most important outcome all these results aim to produce is cricketing happiness. This is a complexity of Beckettian dramas recalled by cricket lovers as Krapp's Last Tape. Cricket is found between dust sheets and buzzing ears; memories played over in the brain; Box 3, Spool 2, and where's the banana? Cricket grounds are places of worship where subjectivity playfully tussles with fact; where fiction too real to be dismissed entirely, has a friendly arm wrestle with the cold, isolated numerical non-fiction.

Like those mathematical devotees who find beauty in numbers, cricket lovers find narratives in averages and numbers which are attributed to names to produce iconography and iconoclasts alike. Where scorers fastidiously etch little stories with the title, 'I was there, were you?' The officionados who recall passages of play that might, on the surface, appear deeply mundane, or, as some cruel critics have described as watching the matt white lose its moisture before you hide it behind an underused bookcase or merely hopeful, flat-pack trophy cabinet. Recollection of a discriminating number three, at the fall of the first wicket, intent on smothering even the juiciest half-volley outside off-stump so as to avoid a game of dominoes. Instead he or she shuffles cautiously forward like the second draught in a contest with a chess master.

A word to the wise for those who find themselves attending a cricket match instead of imbibing the sweet smoothie of daytime TV entertainment shows that vaguely resemble cricket: check the scoreboard before you fall asleep, and never sleep with your mouth open.

Apart from the impromptu fly lunch you might involuntary intake, you could also be suddenly woken with a sensation of being a stuck pig as a boundary four hops off the rope like a frightened rabbit on heat, or a boundary six might lodge itself in the gaping cake hole and dislodge your natural smile.

You will also need to be aware of the duration of the match before contemplating entering the land of nod during playing hours. A four day, five day encounter should render places at fine leg, cow corner and, every other over, behind the wicketkeeper and the five run helmet, safe havens.

However, if it's a one-day game of obscene brevity, there's nowhere technically safe as they've invented a few weird shots that can propel the ball anywhere in the 360 degree gamut. If you get an obsessive 'ramper' then anywhere in the cover region should be a good bedding area.

If you do manage to get some shuteye, then you may not miss out on the action as it has been scientifically proved that subliminal cricket 'watching' is possible, now that the public address systems disperse so much information regarding the action of a game.

I would recommend watching the game with eyes and mind wide open to fully appreciate the repeated spectacle of the white-clad players resembling LS Lowry figures lurch, bend, walk slowly in as the bowler runs in with shoulders slumped as if fighting a force-ten gale.

Then there are captains who scatter their field like seed in the belief that victory will grow, unlike the captains who use sextants, theodolites, spirit levels and spread betting in order to change fate. This cosmic range of approach is a wonder to behold when watching, following or contemplating the essence of cricket.

Before the curtain goes up on a game, the covers are removed and the officials and players come on to the field. Then the batters mark their territory hoping it's not a cat on a hot tin roof wicket, and the bowlers plot their stepped approach as precisely as an air traffic controller, hoping to land in the right area at the crease to deliver their Barnes-Wallis bombs at their damned foe for the day.

A strident burp from the well-breakfasted crowd signals the bowler's run in, before the sacred first ball in a projected, contractual (a modern addition) 576 balls for the day's work, rest and play. The fielders are scattered like dice, reflecting the team's hopes and fears for the immediate future.

A full slip cordon,  gully and square point with possibly a short square leg in catching position would signal attack; whether hopeful folly or wilful expectation would be determined in due time: would it be willow-cracking, ash-cracking or palm warming as a thermometer of the contest's temperature. Will the day's narrative be prose, poetry, doggerel or mime, or indeed, as is more often the same, a potent cocktail of all four?

Once enticed, you might find yourself as Vladimir and Estragon, puzzling over a great existential dilemma: should we wait? Should we go? Let's go! We can't, we're waiting for cricket!

Cricket isn't the easy viewing of last-ball frenzy performance days, it's the sixty delivery spring watch of a batter who is going through cricket hell: who sees the wicket as a vast arid desert, the extent of which his strokes cannot traverse. Alternately, the hell of a bowler, steaming in over after over, who cannot for the life of him make the batsman play a delivery: it's as though the wicket and the ball are of the same polarity in rejecting all the efforts of the non-for worker.

Cricket is one of the biggest, deepest, most profound questions we ask ourselves in life: why are we here? Anything else is merely misguided entertainment. Cricket isn't HD, HDMI or 5G, it's lantern slides and 2D, hand-drawn single-cell animation. Cricket isn't easy listening of the everyday dross of commercial radio and TV, it's Hendrix played at 0.5 rpm. Why else watch a purist top-order batter endure a nerve-jangling half hour without hope of a run then see a farmyard machinery yahoo merchant carve a six first-ball, and accept the sense of it?

Beckett dramatised cricket without trying. The drama is so context-specific. Its narratives are deeply affecting, especially when appearing most boring. It's the train number you haven't seen yet, even though consisting of twelve alphanumerical digits, it differs by one from the ones already seen. Every dot ball is different. If you think two consecutive nudges by the same batter to the same fine leg are repetitively the same, then you are not watching fully. Even at the bald number-crunching level, cricket doesn't produce absolute repetition in its essence. Yes, formulaic structural changes to accommodate the modern professional dutiful day at the office player have brought apparent repetition but it's incomplete as the mandatory 96 overs can take anything from six and a half hours to the eleventh hour.

Cricket gives uneasy birth to tales taller than Goliath. Tales of ripping stickies taking Medusa-like turn, enough to make the mightiest of willows weep; and Boy's Own stories of strident sun-kissed strips where the leather was tanned and dried and stitched like a kipper; yarns of toe-nail extracting Yorkers, Y-front endangering beamers, ball-bursting bouncers and deviously deceiving seamers, all countered with desperately beautiful drives and embarrassing knicks, carving cuts and hopping hooks, petulant pulls and quick glances, all part of the livery of cricket's anvil-forged equipment, displayed in nostalgic meadows, racecourses, amphitheatres and educationally sound grounds in the shadows of academia.



A quick manifest of equipment:

  • Pads like a mother's protection from the bruises and knocks picked up in the rough and tumble of play.
  • Box to protect lineage and eye-watering ball contact, whether direct or the result of an edge.
  • Helmet (a modern addition) as a safety standard to keep the players conscious.
  • Bat to preserve dignity and yet...it can be a paint brush, a wand, a cross to bear, a cudgel, a knife, a rapier, a stonewall, a brickbat, a small tree (a modern phenomenon) waving on a wind, windmill tilting at immortality. And, at the worst of times, a bat can be a cocktail stick poking at the cherries as if drunk before being bounced out in an act of mercy.
  • Sunglasses (a modern addition) to deflect the gloom of an English summer from sleepy eyes still in pyjamas (a modern addition) advertising the commercial influencers of cricket's future.
  • As a fielder, you only need to wear the basic shirt, pants, socks and shoes, over the fundamentals of underwear, probably logoed and sponsored.

An underlying premise of fielding is the ability to dream. Imagining you might cradle a catch in the slips to delight your bowler; or pouching a square cut in the gully or on point duty; bagging a dolly off a skier after stretching a long leg to wait under a mistimed hook or pull. Or to swoop like swallow and shy at the castle to enact a glorious run out, or flip like a dying fish and make the catch of the day at silly point, silly mid-on or very silly short-leg. Or, on those cosmically cruel days a fielder might graze on lush grass, not feeding on any cherries from life's bowl, merely watching the Rosebud bloom from a distance, unsullied by the fielder's hand, completing a day's ruminating without registering in any scorebook or being remembered by one man and his dog, realising that even the dog's barking had nothing to do with you. At least days like this give a cricketer time to read and cogitate over an Albert Camus novel or two depending on their thickness. Where someone of a certain character can savour their role in folding the space time continuum by spending an hour at the crease scoring fiver runs in five tortured scoring strokes only to see another player of a dissimilar character score one more run in the blink of an eye with one weft of their hefty loom. The term 'different strokes for different folks' could not be better illustrated. Just as a clinician often wears white, a rude mechanical often wears (a modern addition) coloured overalls.

And so, the noiseless tenor of cricket's way ploughed over and the combined harvest of money boils the colours and turns the ball into a pigeon pellet, shrinking the eloquent attire of the funny old game.

Today, stumps light up and the old heart dims, and faulty jacuzzis can stop play. The numbers spin like a one armed bandit, spinning and crunching whilst the narrative of cricket is gradually silenced, outspoken, drowned out by brash loudmouthed chattering big cash.

Some say, quietly, out of earshot of any listening device, and with a real tinge of sadness, that might lead to lachrymose sepiage, that modern scorebooks have a double-entry system and that coins tossed are too clean with their fixed win-loss monologue mindset.

Cricket is a myriad narratives reliving the escapades of colourful characters - even those recalled in B&W -who made pigments of themselves feasting on occasion, setting a banquet before audiences hungry for heroes. Audiences, aka crowds, that hang around like puddles under a seeping frieze-grey sky wishing for even an hour of Beckettian play, eager to see a rocket pinging off a helmet, with tingling hands remembering the very first sting of swallowing the little red pills that turned out to be anything other than they seamed.

Whether it was a missile hissing not so sweet nothings in an ear, or a whispering, beguiling siren song of a high looping googly, and grandiose poesy of a destructive Bosie bringing down a wild giant, or long, lonely sojourns in the longer grass waiting for a late cut, an edge or a leg glance so you could show off your prowess at throwing, knowing there's nowhere else in the wide world you would rather be.

These exhibitions of glorious absurdity might be to temporarily possess ashes, or indelibly establish a great name in the game, it may be merely to establish the title of cock-o-the-north, or to be the true champion county, but only when the attire and not the ball is white, you'll find an existential tussle you can scoop like ice-cream, number-crunch like wafer, causing your brain to freeze in wondrous absurdity.

At the home of the cobblers, where Samuel Barclay Beckett shuffled briefly, a single breath, for two consecutive years, in a worldful of obscure statistics and fictions fused with fact.

His brief contribution is noted in the cricketing Bible (Wisden) where records are studiously kept of exploits of dons who were taught lessons by their pupils; illustrating like Boz, the detailed episodes of how their uppity charges outscored them in practical tests; where coal miners could tap into another seam with the wind behind them, chasing ducks by throwing hot coals at the surface-dwellers, doing simple, twenty-two yard mathematics in taking away one or two from three to avoid further addition to the score; and where legends are made of the like of fiery Fred destroying castles to become the first of the three-hundred club, and his pal Brian moving at anything but a snail's pace understatedly and modestly devastating all and sundry; then there's Jack Hobbs, the leviathan of runs, and the Don - an honest giant of the game, defying the averages and becoming the father of all batsmen, striking fear into others without any semblance of malice towards opponents; and the West Indian threesome of WWW, connecting the world to cricket long before the world wide web was conceived.

The Old Masters mostly have only two lines of statistical dialogue in the cacophony of numbers, yet their voices have so much resonance and tremendous timbre in speaking to us of the essence of cricket.

The modern phalanxes of experts analysing to a pixelated degree somehow sully the essence of cricket. This revisionist cynicism - fuelled by mammon and a misguided neophilism - puts me in mind of a wonderful Spike Milligan poem of love and trust destroyed by crass ignorance:

            “Painful though it was,
                        I cut my last winter rose for her.
            She turned it inside out
                        to see who the manufacturer was.”
                                    (from Open Heart University, Spike Milligan)

 So, on that melancholic note I'll leave the ground to darkness and to tomorrow and tomorrow and tomorrow with an abiding memory of a classic Black&White, pre-streaming TV cricket moment: Colin Croft, playing for Lancashire in a Roses match, bowling in such an idiosyncratic,  efficaciously fearsome manner, removed the off-stump of the great GB; the middle stump of a future England international, and the leg stump of one of Yorkshire's greatest stalwarts, causing the stumps as well as the modest, hardy crowd to dance, all in the space of a few twilight overs.

Now, you could look up the event to find out what exactly happened, on record in bald statistics, and possibly prove my memory faulty and/or fanciful, but you could also let such a vital, vibrant, voluminous vision enter your mind, move across your synapses like sunshine shadows scudding over verdant fields: it's your choice but either way it will always be cricket. As the lad himself said:

"You must go on. I can't go on. I'll go on." (watching cricket) Samuel Beckett The Unnamable.

Aminoácidos Y Un Poco De Speed. Bienvenidos De Nuevo a 2020.

$
0
0
El año que viene tendremos que vigilar nuestros laureles. No hay que olvidar que estamos a punto de ganar otra guerra y con ella asegurar nuestro futuro: nadie querrá un patito rojo de goma que no haga ruido en la charca de la Anglogalician.



Unos excavan raíces esotéricas, otros fuman porros de helechos secos y simulan alucinaciones. Soltaron en el bosque a ciervos y jabalíes criados en granjas y contra pronóstico, se adaptaron a la intemperie. Vivir bajo un cielo de peltre no carece de emociones.

Descendemos a un terminal antro portuario. Sólo los iniciados y los suicidas se dejan caer en fin de año por la Fosa Escéptica. La redención no es un vicio solitario y allí siempre puedes beber en contra de alguien. Veteranos del 2009 cuentan cicatrices de la campaña de 2019. La gente demanda una crónica que nadie oferta. El mito de las juventudes del porcobravismo sacrificadas como carne de cañón en el huracán de Sheffield, permanece oral y bucal para el gran público. Algunos supervivientes de la XVI se desgañitan explicando a otros hunos los arcanos de un nada a uno en plan críptico, mientras Medio Grumo escupe himnos de metralla para la batalla que va a venir.

Tomo notas o me las invento. Existe una isla en el Norte. En cada reino había un Gran Dragón y ocho hidras; en cada dominio, un Gran Titán y seis furias; en cada provincia, un Gran Gigante y cuatro gnomos; en cada guarida, un Gran Cíclope y dos cuervos nocturnos. Allí todo ocurre una hora antes y sucede en dirección contraria.

El incesto mental, las largas veladas, las ovejas y las baladas. Porque tuyo es el olmo, las flores, los cuervos y la historia. Empezamos atacando, ¿sabes?. Los pillamos desprevenidos. Se les veía en la mirada. No lo esperaban. Muy bueno el planteamiento del Main, pero coño, ¿qué cojones hace mal el Main?. Eso. Actitud y aptitud. La pelota y las ocasiones eran nuestras. La violencia también. Los pillamos, tío, los pillamos. Vale. El ariete estaba romo. Con más precisión, les cae un saco. Un puto saco. Pero bien, al descanso bien. Los nuevos como que ausentes. A uno le vino grande el chorromoco, otro vomitaba hasta por los codos. Pero no se puede decir. La versión oficial es que el relevo generacional funciona. No la vayamos a joder. Esto en confianza. Que no salga de aquí. Igual divago, pero creo que el del Diario de un Porco Bravo ya mojó el banano. No, no era un tejón, a pesar de las pretensiones decorativas del herrero; era sólo un conejo. Hostias, ¿por dónde iba?. Ah, si. La arenga antes de empezar la segunda parte. Joder, emotiva pero viril. Honor, Sacrificio, Lealtad, Galiza, todas esa palabras en mayúscula. Funcionó. El Main nos dopó intelectualmente. A todos menos a uno. Si hace usted el correspondiente viaje de invierno, obtendrá su recompensa, siempre y cuando lo único que desee sea un huevo de pingüino. Oye, escucha, estos de Medio Grumo son los nuevos Gog y las hienas telepáticas. Eso de aminoácidos y un poco de speed debía estar en el escudo del Ronnie Farras.

Sabíamos que en la reanudación tocaba sufrir. El león estaba herido, caló bayoneta, patada para delante, choque y rebote. Un respeto a los casacas rojas. Pero ya ves, tanto quejarse del tamaño de las porterías, que si son pequeñas que si son de waterpolo... y es lo que nos salvó. Por arriba nos las pillaban todas pero iban al palo o fuera por poco. Eso y los putos veteranos de la retaguardia que ni se inmutaron cuando se desató el vendaval. Ya en el mediocampo, faltó mucho capítulo de Barrio Sésamo, la gente confundía posicionarse y defender en el centro con irse arriba y jugar de delantero. El del flequillo no. No va por él. Ese lo hizo todo bien. Aún les pudimos cazar a la contra, pero la pólvora se le secó a alguno la noche anterior. Me entiendes. El Main es el Gran Brujo, y su estado mayor, los nueve delfines. Hubo tanto descuento que parecía que estábamos en la prórroga. Costó vencer a domicilio pero me quedo con esa melancolía irremediable que todos sentimos después de follar y al final de un partido que ganamos. ¿Qué?, No. El partido no te lo voy a contar. Te jodes y lees las entradas.

Say Hello The Blackshirts

Se acerca un dragón de sangre y fuego
que no dejará piedra sobre piedra 


They Col Me The Killer. Forajidos De Leyenda Emboscados En Un Campo De Coles

$
0
0
This is the latest in a series of interviews with legends of the AngloGalician Cup.
I give you Colin “Killer” Whaley, Renaissance Man.

Beer or Lager?
Neither, until recently I was quite partial to a nice crisp cider such as Aspells, but I am now more inclined to explore the mysteries of red wine. I’m only a beginner on this subject, but perhaps my Galician friends could give me some recommendations?

Why do you support Man Utd?
I have supported Manchester United since 1967 when I was ten years old and I started to collect press clippings of the match reports. The first one was a 6-1 beating of West Ham which clinched United the League title. Why Manchester United? I think it was (a) because they were the best team in England at that time (and a lot of kids pick the top teams of the day) and b) they had the holy trinity of Law, Best and Charlton and I quickly became a massive fan of George Best.

What are your 5 favourite movies?
· Zulu
· The Warriors
· Gladiator
· Where eagles dare
· The magnificent seven

What are your 5 favourite books?
· Lord of the rings by Tolkien
· The Iliad by Homer
· Day of the triffids by John Wyndham
· The insult by
· The shipping news by E.Annie Proulx

5 favourite albums?
Shit, you are asking me to choose only five of my kids?
· Teaser and the Fire cat by Cat Stevens. The first album I bought and a constant companion throughout my life
· Ragged Glory by Neil Young and Crazy Horse. The perfect Crazy Horse album
· Ramones by The Ramones or any other one from Leave Home and Rocket to Russia.
· Highway to hell by ACDC
· Brothers and sisters by The Allman Brothers Band

What is the future of the Anglogalician Cup
The next stage will be walking football as age catches up with both teams. Then the numbers will decline due to mortality until one player is left from each side and in 2050 they will fight the cup out over a Subbuteo pitch in an old folks home.

Punk or Prog?
Ooh, I do love a good punk track and I saw the Pistols, Clash, Ramones et al back in the day. But these days I’m much more inclined to prog such as Marillion, Big Big Train and Riverside.

When are the Tipsy Kings making a comeback
a) Either when the chattering masses deserve us and need us most or b) if we were made a good offer or c) when we can be arsed.

What was it like bei
Though politically England in the 70s was a depressing and turbulent time, as a teenager you didn’t take much notice (other than the odd power cut). I had a good bunch of mates and knew a lot of people around the town, so I had a lot of fun. I worked as soon as I left school so had money in my pocket so, for me, it was a constant round of pubs, gigs, parties, clubs, festivals and football (sometimes in the same day).

What do you think of England now?
I hate it. The political elite (the main parties) are a continual let down and the rest of the establishment is in thrall to the political elite. The countries infrastructure is decayed. There are too many people for the public services to cope with. The environment is not being looked after. A good deal of the population is rude, selfish or morally reprehensible. The ‘good people’ on which you hope society can build seem to be an ever decreasing number. I’m going to stop, I’m depressing myself!

What are your hobbies apart from drinking beer?
Listening to music. Reading. Cinema going. Singing with the legendary Ten Beers After Brotherhood. Jigsaws. Researching my family tree. Park running.

When are your daughters coming to visit Pontevedra?
a) Either when the chattering masses deserve them and need them most or b) if they were made a good offer or c) when they can be arsed.

What do you think of Pontevedra/Galicia?
I absolutely love it. The last time I was there, I sat in the town centre amazed at the amount of people; couples and families just strolling around in the sunshine. They were smiling, wore colourful clothes and just seemed so relaxed. You wouldn’t get that in Sheffield. I’d like to see more of Galicia and would be interested in any good hikes if anybody can suggest any.

Should Porcos have been given 3-0 win because of Stags no show in the XV?
Absolutely not – it’s a fake result. We should be recording actual scores not just making them up. Ridiculous!

Gog and the Telepathic Hyenas/Broke Lord, Pantano or Flip Chorale and Los Macabros?
All of them!! They are all legends along with Oscar

Just in this day:Brexit or No Brexit?
No Brexit – but, to be honest I’m almost past caring I’m so fed up with hearing about it

Barcelona, Real Madrid or Celta Vigo?
Celta Vigo of course, they are the only team whose flag I have on the chair in my music room!

Best pub in Sheffield
I would have to go with tradition and pick The Fat Cat and also give a special mention to my current watering hole The Church House where we rehearse and meet for a regular social.

Best pub in England
Hmm. Tough one, but I’ll choose the Tan Hill Inn in Swaledale. This is the highest pub in Great Britain and the scene of a number of lengthy beer drinking session over the years. It’s also on the Pennine Way which I am proud to say I walked back in the 80s

Arrojémoslos Más Allá De La Novena Ola

$
0
0


Me acerqué a observar los esqueletos de las ruedas que estaban recostadas en la cuneta de las ediciones pasadas. Somos puntos de la circunferencia de una rueda, recordé. Aún sin enllantar, los rayos encastrados en la pina daban a las piezas cierta reminiscencia marcial, cierta evocación de rueda de guerra y conquista, de derrota y alegría. He venido a ser hermano de los dragones, y compañero de los búhos, aullé. Después nos tocará a nosotros hacerlas girar, ofrecer sudor, huesos rotos, sangre de estirpe, aliento a cerveza. Sí, giraremos hacia la victoria porque quiero mirar a los ojos a los hijos ingleses del Ciervo, necesito este triunfo más que nunca a pesar de que más de una vez me he preguntado si hice bien en ocupar el puesto en la vanguardia de la jauría. Creo que en el fondo no elegí este camino, este lugar. Me alistaron y con el tiempo me lo creí. Lo llevo tatuado en mi abismo.

¿Alguien elige su camino? ¿Alguien puede creer que eligió su ruta entre tanto laberinto, entre la infinidad de pequeños sucesos que nos rodean y empujan? ¿Alguien se echa una siesta dos veces en días como este?

Ahora es tarde para el remordimiento. Todos buscamos compañías para formar soledades mayores. Vine a dar aquí y voy a dejar todo empujando la Máquina, alimentando la Bestia. Seré un digno Porco Bravo; rodaremos hacia la XVII, seremos fieles a la ambición que siempre ha movido a la Anglogalician por encima de los cadáveres de los pusilánimes, de los purgados y de los traidores, hasta dejarnos al borde del precipicio de otra edición al filo de la navaja




El Juez de todo el Chorromoco, 
¿no ha de hacer lo que es justo?

Sempre Afogou Máis Xente No Interior Dos Vasos Ca No Mar. A Longa Noite Dos Escrequenados Caranguexos

$
0
0
Pasadas as 8 da noite os Macabros afinaban os instrumentos. Na proba de son os ritmos motorfolk alternaran co punk de garaxe de letras escatolóxicas. Os concorrentes ían enchendo o local. O Main, no seu lugar reservado, contra a fiestra de vidreira de liñas góticas e debuxos de corvos e lobos nórdicos. Apuraba de xeito viril, máis con aire trivial, case descoidado, a súa terceira pinta. Ou sería a quinta?. Fora esmorecían os derradeiros raios de sol. De costas á ventá, coa faciana apenas distinguible, aínda que todos os presentes sabían que era Él. Quen ía ser? Ninguén máis ousaba ocupar naquela mesa.
O balbordo habitual interrompeuse bruscamente polos berros dos mozos peiteados, louros eunucos de camisa negra, marca no peito bordada en vermello, pantalóns cinguidos e botas de montar. Os lapabroas espetábanlle barbaridades a dúas raparigas que acababan de entrar no local e que tomaron rapidamente o camiño de volta. Un vello de bigote cano, sentado nun tallo canda a porta, ríalles as grazas, mentres a súa dona dáballe co cóbado nas costas e pedíalle que calase.
Na taberna soaban os primeiros compases. Apenas uns rasgueos de guitarra xunto o punteo do baixo. Ritmo lento, decaído. Arrancaba un ostinato en D seguido de A e Bm, Fm, G, D, G, A, moi recoñecible. Previsible. – “O puto canon”!!, marmurou alguén. E de seguido as primeiras letras:    
“Rematou a miña espera, Maruxiña meu amor,
durou demasiados meses, este estado de excepción,
vou velar a miña espada, teño todo preparado,
a doutrina da manada, a biblia do Porco Bravo”.  

No rostro do Main debuxábase un medio sorriso. Apurou o grolo e pediu outra. Aquelas letras, noutrora  improvisadas no Fat Cat, callaran nunha parte do porcobravismo, converténdose en icónicas. Case un  himno. O persoal anímase.  

“Ao abrente partiremos, a estrela do Main nos guía,
dende o Teucro, ata o Berbés, co cheiro da marusía.
Imos profana-la terra, da cidade ferralleira,
cantarase nos furanchos, esta Noite das Fogueiras.”

Os golpes de baqueta viran o ritmo da peza. Máis inconformista, rompe de xeito violento a batería, chimpan os vasos nas mesas, soben os decibelios e o tempo. Estira as cordas o baixista.  Lumeeee!!! Berran dende algún velador de mármore desvencellado. Arrufan ós músicos...     

“Máis se o cáliz non abonda, e so me estas preguntando,
polas orfas, polas birras, se a volta me está matando?,
se aparquei algún tractore, se fodín cunha malaia?,
se me prestou, miña rula, que gañara o Lois Alfaia?”.

“Que che dean Maruxiña, son un bébedo fervente,
enredei na Anglogalician, levo os hábitos dun crente.
Son así, estou prendido, nesta esmorga borracheira,
que árbore que nace torta, tarde ou nunca se endereita”.

Ninguén reparara de que a media brazada de muchachotes tomaran posicións diante do estrado. A faciana seria. Aire insolente. Dentes e puños apertados e pose marcial.

- “Eh tu!, greñas!!!! -berrou un par de veces o mais rufo do grupete, mesmo por riba do balbordo.
- A ver, marica!!!
- Que ostias es eso!!!? , “No sabeis nada en cristiano?!! Aquí se habla español cagondiós!!

Non me lembro moi ben do que aconteceu a continuación. Os músicos deixaron de tocar. O local enmudeceu. Dende a mesa da ventá, o Main acenou livián. Alguén, coa tatuaxe “O Burás” pechou a porta do local cun tremendo golpe de brazo. Os ferros asomaron baixo os gabáns, canivetes e navallas saíron das chambras, do interior dos petos, das mangas das camisas. O inferno abatéuselles sobre as cabezas dos raparigos sen darlles tempo de se acovardar.... Alguén, no fondo, comezou unha rexouba e todos os demais seguírono...

- “Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”

O cántico prolongouse durante un bo rato. De seguido Os Macabros, indiferentes á masacre que tivera lugar diante do escenario, comezaran a rañar as cordas co preludio de "Buena Fortuna", o seu post-retranqueiro comentario, aferrollado no hieratismo habitual da banda. O teclado deixou paso aos ouveos de saúda da banda. O respectable volveu aos seus asentos, atrapados uns nunhas nasas alegóricas e os máis, noutras máis reais. Daquela masa sanguenta que quedara diante do escenario, ergueuse un corpo aterrecido, que, tras tres segundos de dúbidas abateu cun ruído xordo. A fotocopia dun espectro, se é que estes tiveran a posibilidade de que lles fixeran tal cousa. O corpo comezou a cobrear polo chan tratando de apartar o que quedaba dos que foran, había cinco minutos, os seus amigos.



Os Macabros retornaron ao seu disco aquel de 2012, atacando cun tempo por riba do normal, "El fantasma de la botella". Dende o seu posto o Main reparou unha centésima de segundo na esnaquizada figura que trataba de achegarse á barra entre laios apenas perceptibles. Apartou do seu pensamento algunhas das ideas asasinas habituais naquelas horas, mentres a súa cabeza facía contas dos adestramentos que ía perder o porcobravismo de seguir así a historia do coronavirus ese que estaba arrasando a capital da Meseta. Algúns miraban de esguello co sorriso de quen agarda a segunda parte co partido nove a cero en The Pines. Porcos Bravos orixinais e boniatos de toda a vida mesturados nese momento con veteranos de Yardley Gobion atrapados no seu bucle dende facía tanto. O corpo gabeou como puido ata a barra e deitouse sobre ela. O Main mirou de novo a escena e algo parecido a algo que semellaba un sorriso agromou brevemente na súa faciana. Porén, non moveu ningún músculo agás os necesarios para rematar a súa pinta e retornar aos seus pensamentos. O último raio de sol do día reflectiu na súa xerra.

Os restos carnosos da barra trataban de barallar algo. Un esputo de sangue competía por saír dende os seus beizos hinchados coas palabras.
- u-uu-u-na cvezaa prrrr babbbbbor
O “barman” mirou con xesto escéptico cara a ventá de vidreira de liñas góticas. Cun imperceptible aceno de cellas, o Main cuspiu:
- tonto do cú, dise "unha nasa"
Empezou a soar "Na mesma pedra"
- u-uu-n-a qué
- unha nasa, burrán!!!

A masa viscosa miraba espantado co que lle quedaba do ollo esquerdo. O “barman” tirou unha caña perfecta trala cal limpou a barra de restos orgánicos co xesto mesmo aburrido de quen fai esa clase de cousas a miúdo. O tipo levou a cervexa á boca e deu un grolo prolongado. "Ostia", escapóuselle alto e claro atraendo de miradas dalgúns parroquianos. Agardando outra malleira, mantivo en tensión a ciclópea mirada. Daquela non chegou a producirse. A música seguía soando. Pasados varios minutos de encollemento progresivo, consagrouse a inspeccionar con calma e discretamente a rateira na que se meteran el e os seus desafortunados colegas. Entre o milleiro de obxectos que había no local chamoulle a atención unha vitrina dedicada en exclusiva a conter unha xerra de cervexa chea de inscricións. O “ghicho” soltou outro "ostia" pero ben baixiño, non era cuestión de tentar máis o que lle quedaba de fortuna. A xerra non tiña característica singular ningunha pero irradiaba un algo que non era capaz de identificar. "Algún tipo de fetiche colectivo?", pensou, mentres o único ollo deambulaba polos debuxos de corvos e lobos nórdicos da vidreira da entrada. A figura da mesa do recanto devolveu a mirada obrigando ao espectro a humillar a vista de contado. Un pánico de orde superior á dor física anterior agromaba baixo os incipientes coágulos. O tipo tiña o pulso a mil. "Joder, que ostia pasa aquí?", pensou brevemente.

Recollido coma un repolo, unicamente concentrado en contar os segundos que pasaban infinitamente lentos, non foi quen de escoitar os pasos ás costas. Os Turbios, en pleno frenesí wall-of-sound, cunha combinación de ouvidos i electricidade, tampouco axudaban moito a escoitar ningunha outra cousa. Catro brazos levantárono no ar sen dificultade e levárono cara a mesa onde a figura silenciosa continuaba concentrada nos seus pensamentos. Guindárono sobre unha cadeira rectangular e chea de arestas que se lle fenderon nas costas abertas. A madeira estaba fría e fora xa esmoreceran os derradeiros raios de sol. De esguello, ollou o montón de carne amontoada como unha ofrenda aos pes dos músicos. Tivo un segundo de arcada que reprimiu nos beizos. O seu interlocutor comezou a miralo co interese que acostumaba amosar nas moscas que ás veces voaban cerca da súa mesa. Transcorridos algúns minutos interminables, escoitou como o home dirixíase a el en ton calmo, máis aburrido que outra cousa.
- Home, mírate, vaia pintas traes
- ...
- Entras na miña taberna cos teus amigos berrando como tolos. Molestades a esta humilde xente cos vosos comentarios e o voso aspecto ridículo e, finalmente, deixádesme todo cheo de merda.
- ...
- Non, non, non. Isto non está ben.
- ...
- Teño que esixirte unha compensación, non? Un quid pro quo, se a túa ignorancia permíteche saber de quefalo.
- ...
- Estás moi falador, por certo
- ...

A música detívose. Algúns aplausos febles saudaron o set de temas que acababan de soar e o fungar habitual da parroquia comezou a inundar o local. Naquel momento o sitio parecía estar ocupado moi por riba do seu aforo real. A xente amoreábase e facía brincadeiras ao tempo que se baleiraban as pintas. Alguén arrincouse a tocar "Relouca Petote" mentres escoitábase o soar dunha gaita e un tamboril. O motor-folk deixou paso ao folk a secas. O rebumbio aumentou o seu volume.

- Puedo explicarlo todo.- A voz emerxeu entre a boca fanada. O seu castelán soaba máis raro do que el mesmo esperaba.
- Non me interesan as túas explicacións.- O Mainlevantara inusitadamente o seu habitual ton de voz. Varias cabezas xiraron na súa dirección e a música baixou automaticamente de volume. O antigo propietario dunha dentadura completa baixou a cabeza de novo e preparouse para o peor.
- Ves de interromper a miña quinta pinta coa túa aldraxante presenza. Por non falar da planificación do meu estrito calendario de adestramentos da AGC...
- de que? -outra interrupción, pero disto non foi consciente

O silencio impúxose no local. Agora moitos dos tallos xiraron na mesma dirección que o fixeran as cabezas.
O Main pechou os ollos.
Un sorriso como unha coitelada atravesou a súa faciana. As súas pupilas contraéronse ata converterse en  dúas cabezas de alfinete. O suspiro reflectía unha especie de cansazo cósmico. Aínda así, con voz grave e pedagóxico ademán,  comezou o seu relato:

- a AGC é a competición balompédica máis importante de Europa. Cada ano - cada seis meses nos mellores tempos- unha selección de futbolistas galegos auto-nomeada "Porcos Bravos" enfróntase con outra selección de ingleses que se fan chamar "Stags". Viaxamos ao país dos outros, bebemos cervexas, algún aparca tractores,organizamos concertos ad hoc, xogamos, bebemos máis cervexas e emprazámonos para o seguinte “match”. Iso que ves alí -sinalando con xesto fatigado a vitrina que o visitante examinara antes- é o noso trofeo. Máis dunha década de enfrontamentos a cara de can saúdan a nosa copa, símbolo da afouteza, do valor, da coraxe e da forza de todo un pobo. Nin ouses mirar para el!!!.
O tipo baixou a cabeza instintivamente. Había un punto místico no discurso que acababa de escoitar que non lle cadraba co ambiente eminentemente tabernario do local.
- puedo hacer una pregunta?-, dixo sen levantar a cabeza
- unha nada máis!!!
- toda esta gente, tiene algo que ver con lo que me acabas de contar?
O Main sorriu de novo. Pechou os ollos un intre, sorteando o fastío.
- por suposto que si, estamos en pleno corazón do territorio coñecido como Galizalbion. Somos habitantes dun país máis real que o teu.

O tipo pensou "¿qué?" pero prudentemente quedou calado. A historia que acababa de escoitar non tiña pes nin cabeza. O torneo futbolístico máis importante de Europa? Pero de que falaba este pavo, se ese torneo era a “Champions”, competición que gañaba puntualmente o Glorioso, o “Noble y bélico adalid,” (“tres en cinco anos, “tres de cinco” lembraba ao tempo que se deixaba levar por aquela húmida onírica sensación, a imaxe  de S.R. o “Apolo de Camas”, recen saído da perruquería, alzando o trofeo unha vez máis... si..., tres de cinco) . Porén, o conto estaba comezando a gustarlle e decidiu arriscarse....
- ¿puedo preguntar otra cosa?
En silencio, a faciana del Main mantívose inexpresiva. Alzou levemente as cenllas, o que o seu interlocutor interpretou coma unha invitación...
- ¿cualquiera puede unirse a los Porcos Bravos esos? Soy un buen lateral derecho. Defiendo duro, como un argentino de la vieja escuela, y subo con alegría pero no descuido la posición. Me gusta el plan que me has contado. Inglaterra, cervezas, tractores -¿de que ostia falaría o pavo aquel cando se refería aos tractores? pensou-, fiesta, trofeos, fama! Creo que encajaría bastante bien. Soy buena compañía viajando, me adapto facilmente a todo.
A inicial mirada acovardada deu paso a outra máis confiada, ansiosa, se cadra lixeiramente retadora, se non fora polas circunstancias, a boca fanada, a cabeza do tamaño e a forma dunha cabaza de xenerosas dimensións, o corpo esbandallado. Sorprendentemente asomou un leve sorriso. 
O Main ollou para o fulano de novo. Cunha mestura de curiosidade non exenta de impaciencia.
- Por suposto, para ser Porco Bravo so hai que cumprir o que din os estatutos. Non é difícil.
O tipo mirou ao Main . Estaba claro, -os estatutos, velaí está, hai normas nesta movida, matinou!"
- Vale, ¿dónde encuentro los estatutos esos? ¡Quiero presentar mi candidatura a Porco Bravo!

Unha xerra bateu co chan, se cadra varias. E un silencio perfectamente sincronizado instalouse nas gorxas de todos os presentes na cantina. Un silencio profundo, coma ese que se escoita cando tiras unha moeda a un pozo sen fondo. A puta mosca que andara amolando ao Main dende ben cedo, deu dúas voltas arredor da cabeza do aspirante a Porco Bravo. Naquel calamento o seu zunzún soaba coma un rosario de lóstregos. Unha pingadeira de suor esvararou pola fronte do aspirante. -"Merda, algo fixen mal, pero ¿qué?", pensou-.
O Main examinouno detidamente. Estaba terriblemente concentrado no seu calendario de adestramentos e aquel puto pesado impedíalle pechalo tranquilamente. Con xesto preguiceiro ergueu a xerra e logo incorporouse ceremoniosamente.
- Cabaleiro, déame un minuto. Prométolle que en breve resolverei todas as súas dúbidas.

Camiño da barra as voces eleváronse ao unísono. O barmanagardou coma sempre a que o Main aloumiñara o mármore da barra e levantase e xerra como tiña feito centos, tal vez, milleiros de veces. Arrimou a cambota de onde penduraba o candil de carburo e o rostro do Mainiluminouse cunha cor dourada. O sorriso, xovial, como a piques de asubiar unha melodía. Os Turbios regresaron ao escenario. Pasaron por riba dos restos dos mozos que estaban esparexidos polo chan. Conectaron as guitarras e escoitáronse os engastes habituais. Estaban listos para atacar a segunda parte do set.

A cervexa do Main estaba lista. Coa xerra na man regresou perezosamente á súa mesa. Ficou de pé xunto ao aspirante a Porco Bravo, o cal para miralo precisaba facer un escorzo que o rebentaba coa dor.
- Cabaleiro, -dixo cun ton cerimonioso- ser Porco Bravo non é igual que xogar nalgún equipo deses nos que seguramente xogue vostede. Non é "facer deporte" coa intención de coidar a liña -escoitáronse algunhas risas afogadas- ou estar san. Tampouco é facer “pachangas” cos colegas. Ser Porco Bravo é unha chamada do destino. Unha que poucos escoitan e menos aínda están en condicións de responder. É unirse a un exércitopara o que nunca hai batalla final, agás a que vai xusto antes da cruz de ferro. É estar listo a invadir un país e a defender o propio. É ter Fe nos designios do Main e saber que Él sempre ten a razón. Ser un Porco Bravo non é unha elección, é a competición a que te escolle a ti...

O Main deulle un grolo á súa nasa. Soou, unha vez máis o ostinato en D seguido de toda a secuencia (A e Bm, Fm, G, D, G, A), co que arrincara a tarde noite. O paifoco trataba de sorrir despois do discurso do Main, o cal resultoulle incomprensible. Un terror incontrolable comezaba a gabear polas súas costas. Algo non ía ben.
- Cabaleiro, debe saber que en cada despedida hai unha imaxe de morte. Brindemos por iso!!. Non vos aconsello o traballo senón a loita. Non vos aconsello a paz senón a vitoria. Sexa voso traballo unha loita, sexa vosa paz unha vitoria!
Dun segundo grolo a pinta esfumouse completamente. O lapabroas estaba petrificado nun xiro imposible mirando como os ollos do Mainentraban en combustión espontánea.
- Vouche dicir algo. Será Porco Bravo quen decida o Main que o sexa. Esa é a doutrina.
"El Main??? De que ostia fala este pavo???"-, o pensamento pasou fugazmente pola súa cabeza mentres aquel papán contemplaba como, ao ralentí, a xerra valeira batía no que quedaba do seu ollo menos fodido unha, dúas, tres e ata catro veces. O arrepiante alarido apareceu acender os ánimos de non menos dez persoas  que arrodearon ao infeliz. Erguérono entre todos, deitárono sobre o mármore do mesado da barra, e lentamente, con exquisita e cirúrxica destreza, comezaron a relevarse na dura tarefa de comunicarlle ao tipo que non, que non podía ser Porco Bravo. Tampouco ia ser nada máis nos minutos que lle quedaban de vida. O Main, no seu estilo teatral que tan ben controlaba, botaba máis leña ao lume: "quid pro quo, quid pro quo!!!!". Os Turbios, nese momento, atacaron o retrouso unha vez máis, coa súa fodida mestría :
“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”
“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”
“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”
“Eu son, eu son,  Maruxiña, eu son, si son, eu son, Porco Bravo son!!!”





En El Bosque De Las Bayonetas. Un Eco Que Va Y Vuelve Desde El Infinito Al Infinito

$
0
0
Das ist nicht nur nicht richtig, es ist nicht einmal falsch! 



 
En su trabajo seminal “Pareidolias y apofenias. Danza a pelo en torno a la genealogía del aburrimiento” (Ediciones del Bagazo, 2019), el criptoboyardo Asclepio Taburdio dedicaba un capítulo al eremitismo como motor de una gnoseología nouménica que desvela la esencia de lo humano en el pathos más pedestre, o, como escribía el filósofo galizalbionés con su estilo antiacadémico, “cuando un pedo trasciende el ámbito de lo anecdótico y llega a ocupar una tarde de reflexión, el ser humano se aparta del amor propio y se acerca, aunque sea de lado, un poco más a su verdadera naturaleza”. Esta, nos dice Taburdio, presenta todos los rasgos de lo fútil. Sería en la aspiración de trascender esa futilidad que el hombre se instituye como homo economicus, traicionando los dones otorgados por Dios con la esperanza de emanciparse de una realidad que lo iguala por lo bajo con el resto de la Creación. Se trata pues de presentar la Historia como un descomunal ejercicio de vanidad, dado que la naturaleza humana carece de toda relevancia fuera de sí misma. Así, la valoración positiva del proceso civilizatorio se erige en maniobra de ocultación de la intrascendencia que subyace en el acto creativo, proyección ilusoria que encubre la falencia intrínseca de toda iniciativa conducente a “hacer del mundo un lugar mejor”. Taburdio pone en tela de juicio, además, la sinceridad de tal objetivo, fundado sobre la premisa de que hay “algo que enmendar”, y se pregunta por el origen de esa “traición cainita”, que metaforiza apoyándose en el mito bíblico porque no se trata ya tanto de una afrenta al padre -sea físico o espiritual-, cuanto de una traición entre hermanos. El esfuerzo emancipatorio se habría fundado entonces no tanto “contra” la naturaleza como sobre la pretensión de “apartar a los iguales”, subvirtiendo las jerarquías orgánicas para instituir las consabidas estructuras de poder. El análisis del filósofo termina por caer en un derrotismo apocalíptico de cuño baudrillariano, pese a la distancia entre ambos autores, que niega toda posibilidad de redención y se aferra al ideal improbable de un mundo pretérito que desconocía el anhelo aspiracional. La parábola del árbol del conocimiento funciona allí como dato empírico al que se accede no a través de la arqueología o la filología, sino desde la comprehensión del sentido: como percepción, como emoción y como destino. Y desde ahí se denuncia la hipocresía de la Historia y el brutal proceder del ser humano, sin parangón en la naturaleza, hasta el punto que “de entre todas las criaturas solo esta antepone su potencial destructivo a la dulce satisfacción de las necesidades”.

La obra de Taburdio, autor también de los ensayos “Taxonomía de la pereza” y “La teratología alevosa. Las sinrazones del biopoder”, así como de una breve e inquietante obra de ficción, “Walter Pandiani en el baño de señoras”, se ha convertido en un éxito de ventas y ha suscitado alguna que otra polémica en los círculos concéntricos de la opiniología hipersticiosa. A pesar del título inaccesible del libro y la deriva a menudo delirante de su pensamiento, el Enorme Aparato Mediático (EAM) de Galizalbión se ha apresurado a compararlo con el hebreo Harari y su superventas sobre la evolución humana. Muy probablemente, el motivo de este apoyo inopinado tuvo que ver con el hecho de que entre los innumerables ejemplos que utiliza para sus análisis de la condición humana se encuentra uno de los eventos más queridos por el público local, la Anglogalician Cup (AGC). En “Pareidolias y apofenias…”, el autor acomete una prolija descripción de dicha competición, incluyendo todos los proyectos paralelos que han ido surgiendo a su alrededor. Por supuesto, hay quien le reprocha haber tirado de oportunismo, a quién no se tacha de populista hoy en día. Pero la indagación hermenéutica que lleva a cabo Taburdio en torno a la AGC, cuya génesis es considerada por él como un ejemplo inapelable de la formulación benjaminiana del aburrimiento supremo, “el pájaro de sueño que incuba el huevo de la experiencia”, no resulta a la postre mera anécdota, sino que ocupa un espacio central en el desarrollo del libro.



No voy a extenderme sobre los argumentos expuestos por Taburdio, por motivos evidentes de espacio y porque ahí está el libro para quien quiera saber más. Pero sí vale la pena rescatar algunas de las aportaciones con las que el filósofo arroja luz sobre distintos aspectos del entramado de la AGC que hasta la fecha habían permanecido en un plano secundario, algunos obviados, otros poco atendidos y el resto omitidos intencionadamente conforme a los intereses del EAM. Estas son las lecturas de Taburdio que más me han llamado la atención:

  • En el plano descriptivo, que compone una escrupulosa relación cronológica de acontecimientos en la que el filósofo se recrea con evidente fascinación, salta a la vista el contraste entre el pasado y el presente de la Causa, cuya Historia puede rastrearse en las publicaciones del EAM. De un lado, los exégetas de los albores sacan pecho y lo enfilan hacia un futuro glorioso. El primer retoño literario, del 10 de febrero de 2008, un ejercicio de minimalismo firmado por blackemperor, celebra lo mucho por venir; el Main se hizo Verbo al día siguiente y realizó su primer vaticinio: “Promete”, aseveraba, quizás pensando en fabricar cerveza; un francés preguntó el día 12 si se aceptaba su lengua y el silencio administrativo le tendió la mano; un afrancesado, Citoyen, afiló los primeros cuchillos el 13 de marzo y, en lo sucesivo, la nave se fue dotando mientras a lo lejos se perfilaba un horizonte titilante. Del otro, donde nos encontramos ahora mismo usted y yo, doce años más quemados, solo existe la negación del futuro, el lamento y la enfermedad. En efecto, el escorbuto y la peste han hecho mella en la tripulación, La Hispaniola ha cambiado el rumbo y navega hacia el Ragnarök, los cadáveres de blackemperor y Citoyen, entre otros muchos, cuelgan de los mástiles enmohecidos pero, paradójicamente, mas vigorosos y enhiestos que nunca. Taburdio no explica nada, solo observa. No interpreta el significado de ese viraje hacia lo distópico.
  • Según el autor, la AGC es, sí o sí, un torneo de rugby. Que los participantes crean o quieran creer que están practicando fútbol, no anula la certeza de este hecho que es, siempre según el filósofo, impepinable. Aduce ciertamente una cantidad ingente de pruebas (fisionómicas, fisiológicas, etiológicas, patafísicas, antropológicas, uniformológicas, vexilológicas…), que avalan esta afirmación, la cual vendría además a confirmar la intuición de la mayoría de los observadores externos, que siempre han creído que la competición giraba en torno a un deporte de verdad. Es esta una vieja discusión que Taburdio quiere zanjar de una vez por todas, aunque termina por adoptar una postura cáustica que poco ayuda a sostener sus argumentos: “Que lo hagan mal y desconozcan las reglas, no quiere decir que no estén jugando al rugby”.
  • El Main existe y, antes de elegir a sus apóstoles y crear el blog de la AGC, había escrito ya medio millar de artículos proféticos, ciento diecisiete mil trece comentarios y ocho volúmenes de novelas póstumas que narran las peripecias de un vigués por el Morrazo, todo ello fruto del disgusto que le produjo la entrada de capital americano en el Liverpool F.C. en 2007. El hastío hizo el resto. Taburdio niega haber tenido contacto directo con Él, pero demuestra su existencia recurriendo a los argumentos ontológicos cartesianos que probaban la de Dios, resumidos así: “En la idea del Main está comprendido el ser absolutamente perfecto; el existir de algo lo hace más perfecto que la idea de su existencia; la existencia necesaria y eterna está comprendida en la idea de un ser absolutamente perfecto; luego el Main existe”.
  • Todas las referencias míticas a las que apela recurrentemente el imaginario anglogalicoso, desde la Cábala a la mitología nórdica, desde Baal a Virginie Despentes, son una cortina de humo que oculta las verdaderas fuentes de las que emana todo el conocimiento que el Main racanea a sus discípulos, a saber: Manuel Blanco y la teriantropía; Macedonio Fernández y la nada; Marcel Mauss y su enfermera. El primero, más conocido por su segundo apellido, Romasanta, le enseñó a canalizar la angustia existencial que produce el saberse anómalo, las posibilidades infinitas de la apofenia y el potencial del marketing sostenido por una buena narrativa. “La AGC, con algunos ingredientes añadidos, bien podría considerarse una paráfrasis de la vida de Romasanta”, afirma Taburdio. Del segundo, que asoma la pluma con su habitual humildad entre los comentaristas del blog, tomó las verdades últimas, la alergia a la razón práctica y el arte de camuflar entre risas el desprecio hacia los desvelos de la humanidad. Fernández, apunta el autor, es el profeta silenciado del aburrimiento. El solipsismo de la AGC, el eterno regreso a la nada, el humor como tablero de juego infinito, surgieron de “un ayuntamiento inconfeso que prendió a ambos lados del Atlántico”. Por último, un intelectual francés, contra toda sospecha, alimenta la biomecánica antiutilitarista de la AGC. Mauss se ganó la credibilidad del Main por un solo motivo: la inspiración de su teoría de las técnicas corporales procede de los ademanes delicados de la enfermera que lo atendió mientras una grave dolencia lo mantuvo postrado. Es, pues, siempre siguiendo a Taburdio y dejando de lado otras sustanciosas aportaciones, la fuente del eros y el thanatos de la AGC. Aquella enfermera, huérfana y tractor a un tiempo, árbitro entre la vida y la muerte, es, en último término, la única realidad tangible, realidad que se hace idea, como no, a consecuencia del ennui

Un mundo de cenizas medirá el sentido deicida de mi herencia

    Xenealoxía Dunha Nortada

    $
    0
    0

    The Anglogalician en verso


    A presenza da traizón

    Hai quen saíu da casa na procura dunha canción sen importarlle moito a posibilidade ou non do regreso, sen comprender moi ben os efectos que se presentarán no futuro, de golpe, coa contundencia do peso dunha lousa. Quizais para poder labrar aí mesmo o seu nome, desfalecido pero tranquilo a piques de dar o último alento ao carón dunhas brañas acabadas de coñecer. Seguro que é por isto que ultimamente sinto unha atracción desmesurada por ciceis, punteiros e mazos. Xa que logo, non é que perdese a memoria do camiño, trátase de fe e de construír unha narrativa histórica para min mesmo, explicalo todo en base á procura dunha eternidade no oeste e non no leste, na verticalidade e non na horizontalidade, no balbordo da Anglogalician e non no frémito dos nugalláns.
    Non hai moito que explicar, xa reneguei algunha vez de todo, estou sen remedio ao outro lado do muro. Trátase do feito de reparar dunha vez por todas no feito de que aínda non é tarde para pedirme explicacións a min mesmo e moito menos a calquera outro co que me teña cruzado no camiño. E isto, malia que semelle contraditorio, é polo que eu só miro cara adiante, agora só se trata de trazar unha liña divisoria que non deixe lugar a dúbidas e que o xuízo sexa o máis xusto posible, discriminar entre o chumbo e a palla. Porque o neno que fun un día, tantas veces infeliz por mor de teimar no erro que é confundir o amor por si mesmo coas ganas de ser amado, ten moitísimas ganas de saldar as contas sinaladas no seu memorial de agravios.
     A fe e o odio, a vinganza, o fraterno amor incondicional, e outras ideas politicamente incorrectas como a consciencia de que a meirande parte da xente non é quen de facer algo ben na súa vida, son combustibles que me fan continuar avanzando, traducindo, continuar con esta procura contraditoria de desexar ser un espectro e manter a calidade correcta no uso do subxuntivo. Hai ocasións en que pecho os ollos e case sempre imaxino que son o protagonista dunha canción, mariñeiro, músico, viúva ou soldado. Ás veces acontece que é verdade e outras veces resulta que podo atravesar o muro e escribo.

    Xenealoxía dun intruso, Isaac Xubín
    Editorial Galaxia



    FACHADAS DE PEDRA
    CISNES


    ESTUDANTES abandonando as súas casas,
    cruzando pontes ignorando o fuxidío que é
    o alento a café das súas bocas
    cada mañá sobre os pupitres,
    o efémero da textura dos seus incendios e tamén dicir
    que o whiskey semella leite porque a herba,
    de xeito ideal ás veces,
    responde á mecánica de fluídos,
    coma as dunas e o deserto,
    o gran concepto transversal.
    Aprender a vestir as sombras é unha tarefa
    imprescindible para quen queira
    manterse san neste bosque de fachadas de pedra
    que o tempo, a humedén e a flora balorenta
    non dan esfarelado dunha vez por todas,
    saber que a reacción se agocha entre as nosas filas
    facendo paisaxe coa incrustación
    de excesos gráficos sobre a superficie dos golpes de voz:
    mátanse a verdadeira fame e o exceso de conflito.
    Penso na forza de traballo a disiparse
    sen proveito nos nosos risos ao acabarmos,
    é un erro común pensar
    que ao volver todo seguirá do mesmo xeito,
    nada acontece así na natureza:
    bícame malia que non teñas motivos,
    dixeches que as razóns son reaccionarias.
    Tamén,
    quizais,
    pensarse cisne que volve.



    A PRESENZA DA TRAIZÓN
    O BALEIRO


    LEMBRAREI unha cidade do cinto vermello de Inglaterra
    e aparecerá un lixeiro recendo a sindicato poderoso,
    malia que se sinta a presenza da traizón,
    o río que soborda o seu curso asolagando as fábricas,
    o manancial que se rebela empurrando
    os refugallos da mina que caen ladeira abaixo.
    Ás veces teño frío e boto de menos un coitelo,
    esta teima en conservar a capacidade de ver o gume
    como epicentro de conversas e bailes,
    quen se exercita sabe que éxtase e corpo son
    nocións irrenunciables,
    calquera cousa que naza da ledicia,
    a porfía dos luceiros,
    contrabandista.
    Róuballe as letras ao invasor,
    impídelle que escriba a historia,
    rebélate contra o bouciño ao que hai que mastigarlle
    as papas para evitar que se atragoen
    as súas diminutas pelotiñas de impostor.
    Pois claro que o baleiro existe
    acubillado aquí entre nós,
    hemisferios impulsados a comprobar
    que a forza fría non nos pode en Magdeburgo
    cando estamos xuntos,
    amalloados no espazo que define a aberración
    do nada.
    Xúrocho,
    estas lembranzas nosas
    nunca serán cadáver.



    O BAILE ENRIBA DA CAIXA
    XÚPITER

    A CONDUCIÓN chegou co tacto e a ansia
    de que a máquina recoñecese
    a situación concreta do que fatiga significa,
    busqueiche coa lingua o azucre
    que sei que levas entre as dedas,
    ocupei o espazo da incerteza e souben
    que nada tes que ver coa alba.
    Esnaquizar as naves de Tárxix,
    desaparecer para despois aparecer,
    obedecer para despois saber negarme,
    crer que os libros que escribo
    non son outra cousa que recipientes ocos, caixas:
    difícil distinguir entre as que gardan a lei e aquelas
    en que repousarán os corpos,
    difícil manter o equilibrio do baile sobre calquera delas.
    Agora sei que a idade é unha narración como o é
    comer coas mans o peixe,
    a carne entre as espiñas e pensar ao mesmo tempo
    no xeito de remexerse
    contra o imperio da lei estranxeira.
    Non te engane o cheiro a suor da miña presenza,
    non se che ocorra compararme endexamais
    con aquel que chegou até aquí
    sen cruzar a pé o deserto.





    A Giant Red Dragonfly Across The Boro Booze. We Built The Pubs, Wind Swept Marshland,Teeming With Wild Fowl.

    $
    0
    0

    Middlesbrough shall never be a ghost town,
    The founding father's motto remembered,
    Erimus - We shall be!




    This will be a suitability rambling article on the History of drinking in Middlesbrough and my own experiences growing up in a beer drinking culture. The History of the English love of ale goes back to the Bronze age, with hairy neanderthals getting pissed and dragging the missus by the hair to their Cave for a quick shag. Not much has changed. I recently read a History of the City of Paris when in medieval times much of France was in English control. The Parisiens complained that the English soldiers garrisoned there spent all of their days drinking in the local taverns, fighting and vomiting in the street. Bringing culture to the French.

    We will start with a brief history of the town of Middlesbrough. A Priory was established in the area as early as 686ad but by 1801 Middlesbrough was a small farm with a population of 25. By the mid 1800's it had boomed to 7,600 due mainly to the establishment of the the Stockton and Darlington Railway, the world first allowing for a development of a Port on the river Tees. This expansion exploded following discovery of ironstone in the Cleveland Hills allowing for iron and steel production. By 1870s Middlesbrough produced one third of the nations Pig Iron output earning the name Ironopolis.

    Clearly all these good people wanted to indulge in Britain's favourite past time, getting pissed. The name of Boros first pub is debated but many believe it was in 1830, the Ship Inn, on Stockton Street which later gecame the Middlehaven. There are plans to reopen the pub in the next year or so. This was quickly followed by the Captain Cook, the Steam Packet, the Stables and Coach House, the Queen's Head, the Navigation and the Gladstone. By 1870 the population had grown to 32,000 with 69 public houses and 127 beer houses, a ratio of one for every 150 residents. One of these pubs is the Green Tree, near the bus station in town. It is still there and about 4 years ago me n Cath went in. I had last been in there in the 70's but it was exactly the same. Even the juke box didn't have anything on older than 1979. By the late 1800's the town had also gained a reputation for "bad behaviour" which was not looked kindly upon in Victorian England. To quote "I have never seen sin so rampant than in the streets of Middlesbrough wherein are gathered the vilest of the vile." He must have been a Geordie. Even by the 1960's someone wrote "Middlesbrough was delightfully untouched by the sophistication prevelent in the rest of the country." Cheeky bastard. In the early days all of the pubs brewed their own beer even though Theakstons Brewery was established around 1840 and John Smiths in 1882/3. More of them later.

    So Boro was clearly established as a drinkers paradise from early on. I started drinking when I was 17, sneaking into the Rudds Arms, in Marton, for a pint of Sam Smiths Old Brewery Bitter. It was bloody awful. A promising career as an aleologist was very nearly nipped in the bud but I persevered. So at age 18 and legally allowed I set out to give the ball a real kick, as they say. For most of the 70's and early 80's pubs didn't brew their own beer and would only serve one or two different ales along with a lager and bottles of stout, cider and maybe Newcastle Brown (terrible stuff known as electric soup and Vaux Magnet a Ruby red yeast fest which guaranteed regurgitation). The ale on tap was usually John Smiths, Bass or Cameron, a Hartlepool brewery and now owners of the Head of Steam Real Ale Emporium in Sheffield. Sam Smiths was served exclusively in their own pubs and was and indeed still is an aquired taste though very cheap. The pubs I frequented most in town were the Corporation, near to work and usually packed and the Albert a small three level boozer where my mum worked. I had my 21st party in there and still have the tankard I was presented with, now more valuable than the holy grail. 3 mates I worked with in those days now live in Sheffield and we still talk about the days we used to go to the Albert every lunchtime have 3 or 4 pints then go back to work at the Jobcentre ready for a fight with the customers. Great days.



    The main obstacle for the committed drinker was the opening hours for pubs. In 1921 the Licencing Act set pub opening hours to 11.30am to 3.00pm and 5.30 to 10.30pm Mon to Saturday and 12.30 to 2.30 and 7.00 to 10pm Sunday. These went unchanged until late 80's when pubs could open from 11am to 11pm though it took many a few years to do so. The 2005 Act then allowed pubs to apply for 24 hour licence though the Stags think that's not enough. Anyway during 70's and most of the 80s the opening hours were very strictly enforced. Last orders were called 15mintes before closing but at the call of "Time Gentlemen Please" you were literally kicked out even if you had a full pint so you learnt very quickly to slug a pint back in one go. That's why Brits still drink as many as possible in the shortest time. That fear of Time geing called is real. I remember playing for a Stockton pub team in a competition in Ghent, Belgium, a lovely place by the way. Most of the lads had never been out of Teesside and had no idea of the drinking culture in Europe. So, fearing last orders they hit the bars and started fast and hard. Of course the superb Belgian beer was very strong and soon the streets of Ghent were filled with vomiting and unconscious Teessiders. Great days. Back home you spent most of you waking hours trying to find some way of extending your drinking times. Say hello to the legendary "Stoppy Back" allowing you to continue drinking when the pub was officially closed. This was usually only available if you were a regular or knew the landlord. Many's the time you were bundled out of a pub at closing time whilst being laughed at by locals cradling a full pint. Bastards. To chase the lock in we took to visiting the many villages surrounding Boro where a lock in was more possible as the police rarely ventured out of town. Even then the locals were usually unfriendly "whooly back sheep shaggers" who turned their noses up at long haired hippie types like us. I tried living and working in Yarm a tiny one highstreet village just outside Stockton. Yarm was mentioned in the Domesday Book of 1086. In 1890 it boasted 12 inns on the High Street, Inc the Black Bull, Cross Keys, Crown Inn, Ketton Ox, Lord Nelson, Red Lion, 3 Tuns, Tom Brown and Union Inn. All of these apart from the Tom Brown were still there when I lived there for two years. It was great. I never left the high street with so many pubs my office and flat were there too. Still Hever got a lock in. Bastards. This changed significantly when in mis 80's I moved to Saltburn by Sea whilst working in Redcar. Saltburn is a ting Victoria seaside town with surrounding cliffs, Valley gardens and a pier. Trouble was it was founded by Methodists who frowned on Boozing so the only pub was right on the seafront at the bottom of the cliffs. However the town had plenty of Hotels each with their own bars. Even when the Hotels ceased trading their bars remained open. It was like something out of The Shining. One such was the bar of the old Alexander Hotel, which had been converted to flats and was where I lived. The bar was behind the hotel in an alley so was known as the Back Alex. Me and my flatmate, now a Sheffield resident also and a rugby playing beer machine, got to know the landlord really well spending all of our non working time in the bar. Every night was a lock in and we often drank until dawn even taking a crate onto the end of the pier to watch the sun rise over Huntcliffe. Great days though working with a hangover every day was a pain in the arse and head.

    So it was with great celebration that we greeted the change to 11am to 11pm. Indeed the American Football Team was playing with at the time (that's another story) decided on the first day we would do the whole 12 hour session" for Charity" the 3 day hangover was worth it and it Brough in a slightly less pressured drinking culture. Actually it simply gave us more time to get hammered. The rest of the 80s and 90s were spent in the same pubs drinking the same beer you had done 20 years earlier. But things were changing. A real ale revolution was happening. I had had enough and decided to leave Middlesbrough and take a job on the big city. I had always loved London visiting there many times over the years usually for Football and Cricket matches or gigs so had no qualms about the move. I got a job with Overseas Labour Service doing work permits for Sports people and Entertainers which turned into a dream job. I would be based in Westminster and having visited so many times knew the are quite well. The Part II will details my boozing exploits in the capital and subsequent move to Sheffield, the home of real ale. Stay tuned where alchemists were born.




    Crónicas del reino

    $
    0
    0

    Estaciones


    I
    Todo el camino hasta la ciudad es ladrado por perros. Los conozco a todos y no me gusta ninguno, ni yo a ellos. Tienen razón en odiarme, y sin embargo es precisa la extinción de los perros en su totalidad. Después, despojados de esa ficción de utilidad, podemos empezar a hablar de otras liberaciones. Un gesto.

    II
    (chat)

    -¿Escuchaste lo de Final Witchcraft Diarreah que te pasé?
    -Eh… Sí…
    -¿Y qué? ¿Te gustó?
    -Mola. Suena como alguien desalojando un almacén de maquinaria pesada.
    -Espera, que se lo voy a decir al que compone las canciones, que le va a hacer ilusión.


    III
    En el bar de abajo cada vez hay gente distinta, pero siempre está el mismo viejo que se duerme sentado. Todos han trabajado en Madrid alguna vez, en polígonos industriales cuyo nombre no recuerdan. Uno también pasó una noche en una pensión en la Puerta del Sol. Otro, más joven, estuvo en la Cañada Real.

    -Traje una roca que no se la creían ni los del País Vasco…
    -…

    La última vez que yo estuve en la Cañada Real fue en 2009. El pueblo marroquí parecía tranquilo. Unos días atrás los antidisturbios habían intentado entrar para abrir el paso a las excavadoras que debían demoler varias casas, y la pequeña intifada subsiguiente se saldó con un agente con la mandíbula fracturada por cinco sitios. Las excavadoras no pasaron. Fuimos a entrevistar a un abogado jubilado que les llevaba los temas legales a los moros. Nos abrió la puerta su mujer, amable y silenciosa. Él era un señor pequeño, rechoncho y sonriente de bigotes blancos. En el jardín, amplio, había una réplica a tamaño real, en mosaico, del Guernica de Picasso, y una pirámide de ladrillo de unos cinco metros de alto con una puerta que descendía hacia un cubículo interior.

    -¿Y esa pirámide?
    -¡La pirámide! Yo me levanto todos los días y lo primero es bajar ahí, a la pirámide…
    -Ahá…
    -¡Si tienes una pirámide ya no necesitas ni desayunar ni nada!
    -…

    V
    Bajé a correos a mandar unos discos de mi proyecto en solitario Massive Anal Countdown. Veintisiete paquetes, cada uno con su código postal, menos el último, que había olvidado.

    -¿Puede usted mirarme el código postal éste, que no lo tengo, por favor?
    -Es que no tenemos internet.
    -¿Se les ha caído?
    -No, no tenemos.
    -¿No tienen ustedes internet en la oficina central de correos de Pontevedra, capital de la provincia del mismo nombre, una de las cuatro del nuevo Reino de Galicia?
    -No (se encoje de hombros)
    -Pues bueno… mírelo usted en el libro, haga el favor.
    -No, es que los libros los tiraron hace mucho, cuando se informatizó todo.
    -…
    -Espera que pregunto (se gira hacia alguien)
    -¿Se puede buscar este código postal?
    ALGUIEN (con malas maneras) - ¡No!
    -…
    -No me puedo creer que no me podáis mirar un código postal en Correos.
    ALGUIEN (con peores maneras) - agggfffgjjjjjjkhhhhh (indescifrable) No se puede…
    -…
    -Bueno, pues nada, si al amigo no le da la gana…
    ALGUIEN (agresivo) - ¡Yo no soy tu amigo ni nada! ¡Trae el código o vete! ¡O te echamos!
    -¿Me echáis de la oficina de correos? Venga, échame…
    ALGUIEN - (se va)
    -…
    -Bueno, ya lo busco yo en el móvil…
    -No, aquí no hay cobertura…
    -…

    VI
    Una mujer se mira frente a un escaparate, en una calle lateral. Pone morritos, se gira, saca el culo, amaga un paso de baile. Cuando me acerco compruebo que es una heroinómana de edad indefinida. Su cara es una máscara. No puedo evitar preguntarme si ensaya para sí o para alguien más.

    Una mujer joven y hermosa baila en un bar, descalza. Baila frente a su novio (que hace un esfuerzo por seguirla). Baila con los ojos cerrados, perfectamente ausente del mundo. No puedo evitar pensar que esa es una imagen de la felicidad: que te importe todo un carajo y los demás hagan un esfuerzo, aún, por complacerte.

    A veces incluso yo bailo por mi casa, solo, como si hubiera música y fuese hasta las trancas de eme. Pero estoy perfectamente sereno. Una luz limpia de marzo lo atraviesa todo. Así fue la última vez.

    VII
    Voy a comer a casa de los V. Se cuentan historias de cuando no había luz eléctrica. Más tarde comienza una larga genealogía de gente que murió o que ha muerto. Luego se habla de aquella vez, que yo no recordaba, en que la policía disparó gases lacrimógenos contra un autobús lleno de niños. La cortesía de esta gente es tan exquisita que literalmente no se la nota estar; de puro perfecta es aérea. Algo amodorrado por la caña blanca, pienso que en cuánto me gustaría ser así.

    VIII
    (terraza, día)

    -En Málaga trabajábamos en la estación…
    -…
    -Hubo que limpiar aquello entero… estaba llena de carteristas y de putas que trabajaban para los chulos de allí; nosotros las llamábamos “las máquinas”. Y los chaperos en los baños, los maricones…
    -Bueno, pero esos no hacían daño a nadie, no?
    -Hombre, ¡pero en su puta casa! No a poner el culo allí en los servicios…
    -…
    -Pero esa gente no entiende. Se lo decías una vez y volvían, se lo decías dos y volvían. Luego les aplicabas el torniquete y ¡Ha! Ahí ya no volvían (risas)
    -…
    -Sólo tuve que disparar una vez en un tren…


    Luego hablamos un rato muy largo sobre el alma, que yo entiendo como un hueco delimitado por cosas que, claramente, no son el alma. Alguien ha sacado a todos los chaperos de allí ,también.

    IX
    Estoy fumando base con una amiga, escuchando a Forest Swords. Es mi primera vez, llego un poco tarde a todo esto. El flote es vacío pero tenso; la calma de algo que ha sido arrasado o limpiado a espátula y que estira los bordes del mundo. Una calma total a la que le falta algo. ¿Qué es? Paso los cinco días siguientes pensando en la droga todo el tiempo. Cuando me vuelven a ofrecer digo que no. Un adicto siempre quiere que seas adicto. No creo que un adicto considere a los no adictos seres completos. Pienso en ello mientras observo a mi amiga, que no es adicta pero tiene una belleza ausente, espectral, como si hubiesen bañado en disolvente la tierra entera y ella fuese la única que aún sabe sonreir, con timidez.

    X
    Dos señores primos de Willy DeVille hacen cola conmigo para comprar el pan.

    -Eh, Johnny… ¡Es tu turno!
    -Gracias…

    Pienso en “A Girl Called Johnny”, la canción de Rowland S. Howard, que murió hace ya diez años. Siempre me cayó mejor Rowland que Nick Cave. Rowland hizo un disco con Nikki Sudden en el que tocaban blues como quien desentierra cadáveres y toma con ellos el té.

    XI

    Permanezco en silencio, sentado junto a la puerta de la cocina que da al patio, en una de las sillas de mimbre que mi madre compró hace treinta años. Es un día de sol. Un gato perfectamente blanco se asoma de pronto por la puerta, sin verme, apenas a medio metro de mis pies. ¿Es ciego? ¿Sordo? ¿Ha perdido el olfato? ¿Es un mensajero? Finalmente me percibe y huye.

    Dos días después estamos tú y yo en la misma cocina y oímos claramente un maullido. Recorremos la casa pero no encontramos a nadie. Un rato después el mismo gato blanco sale por la puerta al patio. Dos pájaros que han anidado en el tejado y tienen crías lo atacan en un perfecto picado de messerschmidts contra sus orejas. Huye, otra vez, seguido por los cazas hasta la silenciosa oscuridad de un galpón que da al bosque. Varios días después, tras un sofá, encontramos sus cagadas y un pájaro muerto.

    Tú encuentras también el cadáver de una cría diminuta de murciélago. Las hormigas de su interior hacen que se mueva extrañamente.

    Le dejo comida al mensajero en la puerta, por las noches. Pero mi madre no soporta las cosas vivas, y esta casa es de mi madre, aunque ella no aparezca nunca por aquí. Comparativamente, los gatos tienen mucha mejor conversación que mi madre. Mi madre pinta diez cuadros al día. Ahora está en su fase de cabezas. Cabezas grecolatinas a rotulador sobre fondos marinos. Mi madre se ha empleado a fondo esta semana y ha pintado 83. Eso dice mi hermana. Rara vez veo a toda esa gente.

    XII
    En Vigo me confundo de bus y cuando me doy cuenta estoy en Pontecaldelas. En la taquilla de la estación ya no trabaja nadie. No tengo dinero y el sol cae a plomo. El pueblo me resulta el más feo que he visto nunca, bajo la luz perfectamente antinatural.

    XIII
    Encargué un ensayo, que una noche de borrachera le había regalado a un hacker holandés. The World Without Us. Tardó siete meses en llegar y resultó ser un libro distinto de igual título. Lo ojeé mientras esperaba el tren, era malo. Un viejo con un hatillo se me acercó. Supe que era Odín con su disfraz habitual.

    -O sol eche una cosa ben xeitosa.
    -Eeee…


    Sonrió con una fila perfecta de piños nuevos y se alejó hacia las dársenas.



    (Pontevedra, 29-7-20)

    Pleonexia e catasterismos indesexables: a pandemia do fútbol profesional contemporáneo

    $
    0
    0

    Bon Leste. The Pines. Agosto de 2020. Unha nova xeración de boniatos vai tratando de coller forma baixo a mirada atenta do Main. Os restos resecos dos piñeiros convertidos en esculturas case pétreas permañecen indiferentes aos esforzos da rapazada. De fondo, as ondas da Ría de Aldán baten insistentes contra a liña de costa procurando a banda sonora da eternidade á película que se vai desenvolvendo, un verán máis, no campo no que crecen as cruces de ferro. Os xogadores case adolescentes ensaian os seus trucos como pequenos magos aprendendo o oficio entre berros, patadas e entradas no límite non do permitido senón do que separa a visita ao servizo de urxencias de Bueu dun simple susto. "Aquí non hai pachangas". A frase, que merecería estar inscrita nas rochas ou, como mínimo presidir a entrada do campo, vai callando nas cabezas igual que as marcas das caídas van repetíndose nas pernas dos menos afortunados. Entre pases desafortunados e goles errados a porta baleira -movementos clásicos do ballets boniatos- vai quedando claro que os estándares de xogo teñen mudado profundamente. O fútbol que teñen aprendido as novas xeracións semella máis enfocado ao lucimento persoal -ao slalom à la Messi ou á cabalgada cristianoronaldiana- que á construción dalgún tipo de xogo colectivo con algo de sentido. Tirar unha parede, buscar o desmarque, ocupar os espazos con cabeza semellan costumes máis propias do paleozoico que do século XXI. Unha mestura da lóxica da estrela de rock máis a mentalidade de gañador do pokerstars xunto a idiosincrasia do youtuber con cincuenta seguidores semella enchoupar os movementos dos xogadores. Un cántico colectivo á mentalidade hiperindividualista dominante. Unha transformación que mudou de facerlle un bullying encabronado ao detestado "chupón" de toda a vida a alabar a este como figura heroica da nosa contemporaneidade. Cando comezou a ter lugar este proceso? Como diría o protagonista de From Hell, imos por partes.



    Comecemos por recoñecer o evidente. O fútbol, deporte colectivo por excelencia, non é nada -a nivel profesional, claro- sen as súas constelacións de estrelas. Mesmo na época do fútbol total holandés nos gloriosos setenta, con cada xogador capacitado para desenvolverse practicamente en calquera posición en beneficio do xogo do equipo, era preciso dispoñer dun Cruyff capaz de exercer de líder nos momentos máis complicados. Quizais a moitos niveis, os anos setenta e os primeiros anos oitenta do século XX corresponden cunha vivencia do deporte amoldada ás condicións da época. Toda a tensión social destes anos, a crispación derivada do final do ciclo de acumulación de capital e da conseguinte crise, trasladouse a todas as esferas da vida, incluída, claro está a do deporte profesional. O fútbol da época era moitas cousas. Non destacaba pola súa sutileza nin pola súa finura. Nos vestiarios eran comúns o tabaco e o alcohol e, xa no límite de todo, nun equipo como a Lazio, que gañou o Scudetto de 1974, os xogadores levaban pistolas coas que, se di, acendían e apagaban as luces dos hoteis nos que se aloxaban ou disparaban entre as pernas dos novos fichaxes para ver se eran dignos de xogar no equipo. O espírito futboleiro da época era tendendo a rudo e ás veces violento, impregnado dun poderoso sentido do colectivo e articulado arredor das xerarquías asociadas ao tempo que levaba cada xogador no equipo case antes que aos méritos deportivos. As fichas que tiñan os xogadores mellor pagados non estaban a unha distancia sideral das dos curritos do equipo e, sendo uns privilexiados no salarial, a diferencia cos soldos medios da época non era a barbaridade que é actualmente. Sirva de exemplo o Laurie Cunningham de 1979 (primeira fichaxe inglesa do Real Madrid), un dos xogadores mellor pagados da época: os seus emolumentos equivalían a 48 veces o Salario Mínimo Interprofesional de finais dos setenta. En comparación, o Cristiano Ronaldo de 2013 cobraba o equivalente a 1937 SMIs. Esta tolemia crematística é, sen dúbida, un dos factores que explican o absurdo do fútbol profesional contemporáneo. As estrelas dos equipos pasaron de ser referentes morais dentro do equipo (tanto polo factor diferencial das súas cualidades particulares como pola intensidade do seu compromiso) a figuras escandalosamente ben pagadas, máis próximas nas súas actitudes públicas a das estrelas do cinema ou da música que a dos deportistas clásicos. Personaxes situadas por riba do ben e do mal, capaces de defraudar millóns de euros a facenda e seguir sendo vistos como heroes inmaculados. Coidadores narcisistas da súa propia marca persoal antes que calquera outra cousa.

     


     
    Pero non só o estatus destas megafiguras globais ten mudado (a peor) nestes corenta anos. Os propios equipos de fútbol tamén teñen levado a cabo a súa propia reconversión económico-social, converténdose, por riba de todo en maquinarias engraxadas para producir o maior beneficio económico posible. Vendidos a toda clase de multimillonarios planetarios ou controlados por empresarios insignes do gran capital nacional (caso de Florentino ou de Nobita), os actuais clubes de fútbol profesional entenden os éxitos deportivos como escaparates para facer caixa, nunha carreira por pegar o pelotazo maior o máis depresa posible. Así, convertidos os seus xogadores en soportes publicitarios de corporacións transnacionais, o valor destes está determinado tanto pola súa calidade dentro do terreo de xogo como pola súa capacidade para xerar atracción mediática e, polo tanto, ingresos adicionais por anunciar toda clase de cousas. O modelo de negocio ven sendo o das grandes compañías de Internet: vender anuncios por riba de todo. O resultado deste proceso é o imparable camiño da santificación económica das estrelas. Deixan de ser só  coñecidos polo seu talento futbolístico. Os seus estilo de vida e as súas opinións sobre calquera cousa pasan a ser parte dun pack que combina rentabilidade futbolística, rendemento empresarial e imaxe de marca. Ao iren converténdose eles mesmos en marcas comerciais vai tendo lugar un proceso de erosión na relación "sentimental" co clube ao que pertencen e coa afección que os eleva aos altares da celebridade. De integrantes dunha plantilla a superben pagadas figuras con meras relacións contractuais vai un paso decisivo. Polo tanto, estruturalmente, as ligas globais coas súas servidumes televisivas e publicitarias son co-responsables do proceso de creación destas figuras insoportables.

    Unha terceira pata deste proceso o forman as canteiras planetarias de xogadores de fútbol que manteñen o ritmo da máquina. Un exército de vixiantes controla as ligas cadetes, infantís e mesmo benxamíns de todo o mundo na busca da penúltima figura do deporte rei. A historia comeza cun neno que debería estar facendo tranquilamente a primaria no seu pobo e que recibe, de súpeto, unha chamada dalgún megaclube ofrecéndolle un precontrato para pasar polas súas canteiras. Esta rede global -tan aparentemente xusta para tódalas partes, xogadores en idade escolar, pais necesitados de cartos e clubes ávidos de novidades rutilantes- é unha desgraza máis inserta no mecanismo do negocio do fútbol global. As ofertas que se fan e o futuro que prometen ocultan a realidade dos miles de xogadores que, deslumbrados polos sonos de gloria por vir, rematan quedándose no camiño en terra de ninguén, sen traxectoria profesional nin estudos.

     


     

    Bon Leste. Agosto de 2020. The Pines. Un rapaz cuxa altura nin sequera lle da para chegar a tocar o traveseiro da portería ven de regatear a un, dous, tres, catro xogadores rivais e de meter un pelotazo que envía a bola fora do campo. Os berros do Main escóitanse ata en Cabo Udra. Na súa cabeza o rapaz víase como CR7, como Messi ou como o futbolista que estea agora mesmo de moda (poña aquí o seu nome favorito): el só xogando contra o mundo mentras arredor unha multitude imaxinaria aplaudía ao borde do éxtase, miles de youtubers comentaban a xogada e no chiringuito de jugones o elevaban á categoría de mellor xogador da xornada. O seu trastorno, tan común, é a norma, non é unha tara persoal. O mundo do fútbol está deseñado para que iso que acaba de facer sexa considerado como o correcto. O rapaz, mentras baixa a cabeza escoitando a riada de reproches, pensa na súa marca persoal, aínda en fase de probas, e vai ensaiando posturas, xestos, poses, bailes de tiktok para facer ante as cámaras de televisión e mesmo cortes de pelo imaxinarios para cando o inviten á cerimonia de entrega do balón de oro 2030 como candidato indiscutible. Ao tempo, vai pensando o valor da súa futura cláusula de rescisión, a eslora do iate que comprará coa súa ficha e o nome da modelo coa que se vai liar despois da festa de presentación que van facerlle no equipo líder da liga europea na que vai xogar. Pero o volume dos berros vai devolvéndoo ao mundo real: "...así non imos gañar a XX nin de coña!!! Pasa a pelota, busca aos teus compañeiros e non xogues como se foras ti o único xogador do equipo!!!". 

     Quizais o fútbol de verdade xa só ten lugar nunha única competición no mundo. 



    No diga pachanga, señor Boris

    $
    0
    0


    Dear Prime Minister:

    Como usted sabe, Francia es la cuna de todo salvo del fish and chips... y de la AGC.
    Francia inventó la fotografía y el cine, la calculadora, el barco de vapor, la ruleta, el ciclismo, la guillotina... Francia ganó la I Guerra Mundial. Francia ganó la II Guerra Mundial. 

    En fin... 

    Cuando la peste china lo permita podrá ver usted por las Islas ciertos antropoides fardados de negro, comen grelos y dicen muchas mentiras, sueñan con su balaclava y se refocilan, porque al fin y al cabo scrofas son/parecen pero...

    no llegan para jugar una pachanga, señor Boris, no
    no es pachanga, puesto que tiene trofeo
    no es pachanga, es competicion internacional regulada
    no es pachanga, es una lid tan noratlántica como el Megalitismo
    no es pachanga, puesto que tiene normas (escritas con caca untada en un palito, expuestas en el Museo de la Trapallada)
    no es pachanga, puesto que tiene Historia (oral y escrita), y pseudo-Historia, bulos, mitologías, fábulas, patrañas...
    no es pachanga puesto que tiene tercer tiempo, bar time, fratría y cerveza tibia

    No diga pachanga, porque sus entrenamientos son programados, sacrosantos, penalizables
    no diga pachanga puesto que lugares culturales son visitados y pisoteados cada año, de Stoker a Stevenson
    no diga pachanga porque arrastran tradiciones musicales, cuasi himnos
    no diga pachanga porque tiene su literatura, y tal costra mítico-épica que impide ver el bosque: Main-lies
    no diga pachanga puesto que tiene bandera
    no diga pachanga, señor Boris: diga AGC

                                                    -----yours sincerely


    Vagalumes Nas Calacueiras. O Autor Declárase Vítima Da Tolemia E Faiche Responsable Das Opinións Vertidas Neste Panfleto #dejémonosdemierdas

    $
    0
    0

     


    A verdade de todo é que fai falla xente de tódalas relixións, porque non se poderá evitar nunca que haxa quen bote a mañá para escribir un correo electrónico, como non han de mancar os que chegan tarde sempre e os que tratan ás vacas coma ás mulleres. Hai que ter algo que poucos teñen para dedicarlle un anaco de vida, por exemplo, a aclarar o fondo xurídico da pluralidade obxectiva do delito producida polo mesmo suxeito -a pluralidade, si, non o delito-, pois require paixón, aínda que o propio suxeito -o xurista agora, non o delincuente-, poida dubidar que esa sexa a expresión axeitada para definir a súa motivación. E, con todo, o deber tamén esixe paixón.

    “Estoulle arrastrando polo rabo á burra e a besta zorrégame patadas”. Por aí deume por pensar naquel contable afrancesado, afamado por opositor resolto que disque rexeitou galóns de Estado por unha praza no Ourense natal, e logo sacou tódalas oposicións que quixo e ía para xefe do gabinete que lle dera a gana. Alexandre Bóveda xogou na mocidade en tres clubs de fútbol, o Remedios, o Royal e o Galicia, leu e escribiu abondo, cantou sempre e, de pasada, deixouse a pel para que os cartos galegos ficaran na casa e o país fose adiante. Por cousas así que un quixera que non tivese dado a cara. Non aprecio a utilidade dos mártires, parécenme froito dun orgullo pírrico, e deixan orfandade detrás. Pero non penso que morran sempre os mellores ou os máis ousados: morres ás veces cando te enches de Causa e perdes a perspectiva. Entón cólganche dunha árbore.

    “Fran, que?”. Téñennos escachados, que vos vou dicir. Tanto fume de carozo levamos papado que custa crer ate na Gemeinschaft. Eu vouno dicir unha vez máis, e prometo non calar, porque perdín o norte e escorrego de seguido arredor dun centro de gravidade que non chega: queremos pasta, Main, queremos que o chorromoco dea beneficios dunha puta vez. Tanta competición internacional, viaxes, cervexas e mozas, brunas e blondas, pero endexamais un mísero patrocinio. Tantos anos aturando o cheiro a curry, tanto mártir pola Causa, e aínda ningunha efixie granítica das que fan lembrar o pasado aos vellos. E non has de ter motíns… Xa o dicía o Ibn Jaldún: se lle tiras a un rapaz da orella para facelo ir dun lado a outro, logo terá orellas grandes e será un home traizoeiro. Tense dito moitas veces sen pensalo seriamente, pero non é unha leria. Onte había lombo que romper polo bico da raíña, hoxe todos queremos un peto de bitcoins. 



    “Julian Grendel, hombres como tú no crecen en los árboles”. Escoitar aos outros, que non obrar en consecuencia, é de sabios; ser presidente de España, ou de Galizalbión, é cousa de grandes homes. Non o estou a dicir con ironía, España é tal merda de proxecto mil veces frustrado que hai que ter collóns e tragadeiras para levalo todo na cabeza por oitenta mil pavos ao ano. Non vai ser vaidade… Sentido do deber? Proxección do medo ao pai? Gloria…? Aínda existe quen pensa na posteridade? A nova posteridade? Hai aínda quen se ve a lombos dun cabalo branco guiando ao pobo cara un fin común? Todo apunta ao interese particular, á mesquindade, pero vese que, ás veces, azar, vocación e circunstancia converxen, ou están polo menos a ben, e porén que hai xente equilibrada e bos escritores que non che din o que tes que pensar.

    Francisco Leloup (non o sei), podería ter sido fillo dun comerciante francés, ou belga, ou suízo, ao dicir dalgúns, que se encaprichou dunha de Bergondo, preto da Coruña, e ficou na terra. Pero non saben (non quererán saber) de onde ven o apelido gabacho. Eu penso, por amolar un pouco máis, que o Leloup ese, o pai, chegou non fuxindo das levas napoleónicas, senón de débedas, pode que tamén dun pasado escravista, seguramente de débedas con escravistas ou, peor, con marselleses, e todo iso comezaba a se mirar mal, o de ser pobre e estranxeiro, digo, de xeito que a aquel auvernés ou valón ou neto dun afamado teólogo de Zürich, que se chamaba (non o sei) Jean Baptiste ou Phillippe Armand ou François Marie, foille mal e rematou por abandonar á coruñesa en estado e botarse outra vez á mar á procura dunha nova vida. Veu o fillo, Francisco, que do pai herdou non sabemos se o nome, a pobreza toda, pero da estranxeiría só ficou coa metade, polo que foi quen, a golpe de suor, de facerse cunha respectabilidade e casar cunha de Arteixo, onde viviron nunha leira que hoxe produce seis mil pares de calcetíns ao día. Trouxeron ao mundo unha filla, Rosa, que herdou pola súa banda título de modista, ou de actriz, ou de prostituta, que viña ser o mesmo, pero ao fin non foi nada diso. Houbo de se salvar do destino que lle marcaba o nome, Rosa Leloup, gracias á intervención dun membro da Benemérita (n. 1844), home viúvo e temperado que casou con ela en segundas nupcias e levouna para Forcarei, onde deron comezo á parte da historia coñecida por todos, coa que tornamos a Pontevedra.

    Hai unha parede húmida e escura en Tractorville, á que só se achegan os gatos e os politoxicómanos, na que hai un grafito en letra miúda, rabuñado na cal coa chave dun Mercedes: "Haré todo lo que pueda y un poco más de lo que pueda, si es que eso es posible; y haré todo lo posible e incluso lo imposible si también lo imposible es posible". Grandes homes e a retórica do enmascaramento, máis vigorosa que nunca. Imaxinei a Enrique Rajoy, que figurou unha vez nos rexistros como Lelú, a falar con Bóveda nun recuncho da Navarra (n. 1925), con sendas cuncas de viño, aproveitando un intre no que o meu bisavó se enredaba na barra, dicíndolle quedo: “Alexandre, non lles tires do rabo, non te expoñas tanto. Alfonso é home de recursos e non ten cinco fillos como tes ti. E polo demais, ¿para que estamos a fabricar o Enorme Aparato Mediático, meu?”. 

     







    Viewing all 173 articles
    Browse latest View live